Yaşamalı gönlünce

Yıllar yılları kovaladı durdu.  


Çook yıllar geldi geçti,  çok...


Bu yaşa geldim.


Biri birine uymadı, günlerin ayların yılların.  


Ne çekip gidenin, ne yeni gelenin.


Ben onları, onlar beni eskitti...


Hırpaladık durduk birbirimizi.


Öyle yıllar oldu ki;  aldı götürdü en sevdiklerimi.


 Küstüm... Yaşamadım saydım o yılları.


Yeniden can verdi; bir kuşun şakıması,


 rüzgarın uğultusu, yağmurun sesi.


Uçsuz bucaksız yaylalarda bir doru atın sırtında


dörtnala koşturduğum da oldu,


attan düştüğüm de tepe taklak...


Zaman oldu; kanat çırptım neşeyle bir bulutun peşinde,


eteklerimde ziller, dilimde sevda türküleri.


Uzanıp bir yıldız aldım gökten,


saçlarıma taktım çiçek misali.


Kimi baharlar yaşadım;  


içimde bahar dalları açtı binbir çiçekli, rengarenk.


Kimi baharlar;  


yüreğim ellerimde kara kışlar gibi geçti gitti.


Yaz yağmurlarıyla ıslandı bazen gözlerim,


 bir martılarla, bir dalgalarla dertleştim.


Hüzün bulutlarıyla sarmalansam,


 hazan yaprakları gibi savrulsam da dört yana,


sevdim sonbaharları da...


Yaş aldım, yaşlandım, öğrendim;


 karlı sıra dağların kucaklaşması da güzelmiş,


 kar beyaz bulutlarla...


 İyileşirmiş zamanla o en derin yaralar,


izleri kalsa da...


Anladım ki;


takvimler hangi yılı yazarsa yazsın,


 yaşamalıymış hakkıyla, yazları da kışları da.


Yaşamalıymış insan gönlünce,  


henüz karakış dayanmadan kapıya...



n y tartaç


( 27 Aralık 2011 )