Eş, çocuk ya da bir yakınınız öldürüldüğünde katili boş verin, doğrudan başbakanın yakasına yapışın

Çünkü katiliniz devlettir; yazıyı okuduğunuzda hak vereceksiniz

Gazetenin 3. sayfasında bir haber: İstanbul Bahçelievler’de Veli Ay adlı kişi giyim mağazasının önüne arabasını park etti diye Ali Kemal Küçük adlı genci öldürdü. Veli Ay “Malzeme gelecek buraya park etme deyince bana küfretti. Ben de eve gidip silahımı aldım” dedi.

Olay nasıl oldu? Kim haklıydı kim haksızdı? Maktül ne söyledi? Kaç el ateş edildi? Bunlar beni ilgilendirmiyor. Benim dikkatim doğrudan doğruya katilin ifadesinde kullandığı “…eve gidip silahımı aldım” ifadesine kilitlendi. Oradan da halkı katleden ucube kanunların çıkarıldığı Ankara’daki TBMM denilen o binaya.

TBMM’ ne vatandaş olarak saygım yok. Adam evine gidecek, silahını alacak, gelip seni öldürecek. Böyle bir kanunun çıkarıldığı kuruma saygı duyulur mu? Adam gibi kanun yapın Çankaya’nın asfaltını yalarım, asfaltını! Tayip Erdoğan’ın heykelini dikerim!

Şimdi soruyorum. Ben vatandaşım ve muhatabım başbakan; başkasını tanımam. Veli Ay’ın silahı olmasa bu cinayet olur muydu? Suçlu ya da suçsuz, gencecik bir insan hayatının baharında toprağa girer miydi?

Hangi çağda yaşarsak yaşayalım silah taşıma özgürlüğünü ve gerekliliğini aklım, vicdanım kabul etmiyor. Sanıyorum katil zanlısı Veli Ay’ın eline o silahı veren kanun ruhsatlı silah saçmalığı. Niçin verdiniz o silahı ona? Taliban babasını mı tehdit etmiş? İş yeri varmış. Niye, senin polisin koruyamıyor mu? Madem özgürlük var, ben de kaleşinkof istiyorum! Gülüyorsunuz değil mi, gülün gülün! Çok büyük beddualar alıyorsunuz. Dilerim Allahtan “eve gidip silahını alanların” kurşunlarına hedef olursunuz!