Eşarbını yan bağlama hemşire!

Ne güzeldir Anadolu türküleri... Su gibi berrak. Ana “südü” gibi ılık. Şairleri, şairliğinden utandıran türküler. Bedri Rahmi Eyüboğlu’nun “Türküler Dolusu” şiirine bir göz atalım:

Şairim
Zifiri karanlıkta gelse şiirin hası
Ayak seslerinden tanırım
Ne zaman bir köy türküsü duysam
Şairliğimden utanırım “
Köyümüz, köylümüz, memleketimiz.

Ah bu türküler
Türkülerimiz
Ana südü gibi candan
Ana sütü gibi temiz
Türkülerde tüter dağ dağ, yayla yayla.
...

Adıyaman semâlarından uçarak Van Gölü üstünde kanat çırpan turnalardan bir selamla gelir her zaman benim odama Kâhtalı Mıçı. O davudî sesi; popun, cazın, metalin içinde yalnızlaşan ve birer bunalım kumkumasına dönen gençlik ne kadar anlayabilir ki?

“Eşarbını yan bağlama
Ben garibem sen ağlama
Zalim anan (seni) bana vermez
Oturup da sen ağlama.”

Türküden mülhemle çok açık söyleyeyim: Eşarbını yan bağlama hemşire!

Tuzu kurular, “bez parçası” “Mesele bez parçasına kilitlendi.” “Memlekette problem mi kalmadı?” diye çığlıklar atsa da; sana “Senin üzerinden siyaset yapıyorlar.” deseler de aldırma.

Eşarbını yan bağlama hemşire!

Tarihî kapısında Osmanlıca “Darülfunün” yazan üniversitenin önünde bekletseler de, okulunun kapı girişlerine tekel büfesi gibi oturtulan odalarda, başörtünü çıkararak girebilirsin, ikazını yapsalar da;

Eşarbını yan bağlama hemşire!

Kameralı ikna odalarında - çocuk kandırır gibi, bisküvi, meyva suyu ikram ederek – başörtünü çıkarman için sana seküler telkin yapanlara sadece Zeynep duruşunla gül. Beyin yıkamalara, “mankurt” üretme projelerine karşı “arı, vız vızzzzz” şarkısını söyle. Su “ser”ini tutan “nur”suz yüzlüler karşısında “ter”leme.

Eşarbını yan bağlama hemşire!

Birincilikle bitirdiğin okulunun konferans salonunda okulun öğrencileri adına yapacağın konuşma için kürsüye geldiğinde ağzını kapayarak seni kürsüden alaşağı edenlere kızma. Kuş hafifliğiyle durduğun namazlarda onlar için de dua et. Seccadene, onların yüreklerine merhamet kanalı açacak gözyaşları bırak.

Eşarbını yan bağlama hemşire!

Sana benzeyenleri, ama senin gibi çilesini çekmeyenleri; özel üniversitelerde kepi başörtüsünün üstüne takıp özel muamele ile diploma alanları, iki arada bir derede kalanları görerek direncini kırma!

Eşarbını yan bağlama hemşire!

Üniversite kantinlerinde haber dinlerken “şehit törenleri” görüntülerine bile gülebilen kandırılmış veya mayası bozulmuş tiplere bile karşı çıkamayan aynı sınıfın ayrı sıralarında oturduğunuz arkadaşlarına bile sana yardımcı olamadıkları için kızma.

Eşarbını yan bağlama hemşire!

Hep gördüğümüz gibi Yunusça sevgiyle kucaklaştığınız, kol kola gittiğiniz okullardan kol kola çıktığınız; seni, sen örtünü kapı kontrol noktasında mecruben çıkarmak için girdiğin odanın kapısında bekleyen “başı açık” arkadaşlarınla arana ekilmek istenilen sun’î nifak tohumlarının gönül bahçende yeşermesine izin verme.

Eşarbını yan bağlama hemşire!

Garip başörtü defilelerinde “güya” sana hitap eden görüntüleri gördükçe daralma. Mikrofon sana benzeyen birine tutulunca:

- Eşarp olmazsa olmazım. Marka takarım. Yeşil rengin tonları üzerinde yoğunlaşırım… Çantamın da “kalite” olmasına dikkat ederim. Çantam mı kaç lira? 1000 YTL. Eşarba 400 YTL verdim, sözleri karşısında hayal kırıklığına uğrama. Çünkü kimin niçin örtündüğüyle ilgilenmiyorsun sen. İlgilendirmiyor da zaten.

Eşarbını yan bağlama hemşire!

Sen zevk için örtünmüyorsun çünkü. Sen şık veya güzel görünmek için örtünmüyorsun çünkü. Çünkü sen, ilâhî bir emrin çağrısına uyuyorsun.

Eşarbını yan bağlama hemşire!

Senin örtün, son tahlilde, Hakkari'nin Çukurca ilçesi dağlık arazi kesiminde meydana gelen patlamada şehit olan asker Ersin Selimoğlu cenazesinde oğlu için “Ersin, Ersinnnnn! Seni bana verene kurban olayım Ersin.” diye haykıran anamızın örtüsüdür.

Dipnot: Öküzün altında buzağı aramayı seven bazı tipler “hemşire” kelimesinden yola çıkarak “sağlık çalışanları”na gönderme yapmış diyebilir. Sözlüğe müracaat edelim hemen: hemşire: (isim, Farsça) eskimiş, (hemşi:re) Kız kardeş, bacı. (TDK, 2005)