Etme bulma dünyası

Radyoda tam çalacak parçayı buldu.

“Özledim sohbetini o sesini özledim”

Sesi yankılanıyor kulaklarımda. İnatla, tırmalarcasına. Ellerimi kulaklarıma bastırıyorum. Duymak istemiyorum ne şarkıyı ne de onun sesini. Hele hele sohbet ettiğimiz, geleceğe dair hayaller kurduğumuz o anların tümünü silip yok etmek istiyorum hatıralarımın arasından. Yumruğumu sımsıkı yapıp hızla indiriyorum masanın üzerine sanki suratına savurur gibi. Elim zonkluyor ama bu acı ne ki kalbimin kıvranması karşısında.


Bitti yaşanılan ne varsa. İlişki mi, paylaşım mı, arkadaşlık mı? Adı ne olursa olsun bitti, gitti işte. Günlerdir düşlerin arasında dolaşmaktan yoruldum. Bittiyse bitti. Geriye dönüp de ağıtlar yakacak değilim ya. Yazgıdan öte yol yok bu fani dünyada. Buzlara bürünse de bir süre için tenimin esmeri, akıtsa da yağmur yağmur gözlerimi, alaz alaz olsa da duygularım… Geçecek bunlar da geçecek. Bir başka şarkıdaki gibi “Neler neler geçemedi ki”


Geçecek. Ben… Sonunda baş başa kalacağım çocuk benle. Kahkahalar atacağız dosta düşmana karşı. O zamanda senin kulaklarında yankılanacak geçmişe karıştığını sandığın birlikteliğimizin insafsız sesleri. Son noktayı koyduğuna pişman olacaksın belki de, kim bilir. Son pişmanlık yine fayda etmeyecek. Ben dik yokuşları tırmanırken, sapa yolları aşarken sen düz yolda şaşacaksın. Eeee, etme bulma dünyası. Bugün bana yarın sana.


Şimdi mi? Benden mutlusu yok yeryüzü üzerinde.


29.06.2011