Evlat

Kimyacıydı. Asıl adı Muzaffer’di. Ama okulda hiç kimse onun gerçek adını doğru dürüst bilmezdi. Onun adı “Evlat”tı.

O dönemlerde Çorum Lisesi’nde okuyan birine “Muzaffer Hocayı hatırlar mısın?” diye sorun. "Muzaffer Hoca da kim" der. “Evlat” derseniz bilmeyen çıkmaz.

Boyu sanırım 2 metre falan vardı. Ya da bize çok uzun görünürdü. Çubuk yutmuş gibi dimdikti. Asla kamburu yoktu, sırtı dümdüzdü. Çok ciddi dururdu. Hiç gülmezdi. Ama babacandı. Biz bilirdik onun babacanlığını.

Bizler pansiyonda kalıyorduk. O dönemlerde pansiyonda gözetmen öğretmenlik vardı. Etüdlerde falan başımızda durur, bir sorunumuz olduğunda önce onunla paylaşırdık. 2-3 tane gözetmen Hocamızdan biriydi Evlat da. Bu hocaların pansiyon kısmında özel odaları vardı. Bu odalarda yatar kalkar, bekar kalırlardı. Ama Evlat okulda kalmıyordu. Ailesiyle birlikte okulun bir iki arka sokağında oturuyordu.

Okul hayatımız boyunca hep parasızlık çektik. Tam da memlekete izine gideceğimizde paramız biterdi. Ya da durumu ona göre ayarlardık belki de. Kimsede para yok ki arkadaşlarından alasın.

Evlat’a giderdik.

Sanırım giriş katında oturuyordu. Zili çalar beklerdik. Biraz sonra gelirdi asık surat. Zaten hep asık surattı ya; “ne var evlat ne oldu” derdi.

“Hocam memlekete gideceğim de..!”

“Tamam, git evlat”.

“Para yok da, para isteyecektim sizden Hocam”.

“Haa bak o olmaz işte, para veremem evlat” derdi kaşlarını biraz daha çatarak.

İlk kez istiyorsak arkadaşlarımızın “kesin verir, vermem dese de verir” tembihinden cesaretle dururduk karşısında. Önceden almış da tekrar istiyorsak içimizden “zaten vereceksin Hocam, hadi yorma beni” diyerek beklerdik.

“Ne zaman geleceksin, ne kadar lazım, bak gelir gelmez önce benim paramı vereceksin haa” şeklindeki konuşmalardan sonra verirdi. Verirdi de senet yapardı. Asla üşenmez, düz bir kağıda “Şu tarihte falanca kişiden şu kadar Lira aldım, şu tarihte de ödeyeceğim” yazar imzalatırdı bize. Gelir gelmez hemen onun parasını öderdik. Yaptığı senedi çıkarır yırtardı gözümüzün önünde.

Sonra okul bitti hepimiz bir tarafa dağıldık.

2013’te Necmi Kızılaslan arkadaşımızın gayretiyle Lisenin bahçesinde toplandık. 34-35 sene sonra. Pilav günü, İskilip Dolması yedik.

Hey gidi Çorum Lisesi hey..! Sen ne günler gördün be. Şu bahçenden kimler geldi geçti...

Hocalarımızın birçoğu vefat etmiş; Müslüman, Evlat, Çöplü, Eftekin falan. Allah rahmet eylesin. Mekanları cennet olsun.

Suat Zobu

29aralık2015anKara

.