Evrensel sevgi

Duymak istemediğimiz, görmeye katlanamadığımız ardı arkası kesilmeyen olaylar yaşanıp gidiyor ülkemizde, dünyamızda. Bireyler olarak karşılamak zorunda olduğumuz temel, sosyal, sağlık, eğitim ihtiyaçları içinde koşuşturma içindeyiz. Bu ihtiyaçları karşılarken yeni uygulamalar da artık eskisi gibi şaşıtmıyor bizleri. Şehir yollarının trafiğinin değişmesi gibi. Gerçekten millet olarak sabırlı güçlü yeniliklere olumsuzluklara kolay uyum sağlıyan milletiz. Toplum psikolojimiz gerçekten dünya milletlerine fark atacak büyüklükte.
Prozak toplum tanımı yakıştırılsa da fark atarız. Bunun nedenini irdelesek nerelere varırız? Hoşgörü mü, kanımız mı, kültür çeşitliliği mi, aile bütünlülüğü mü, kanatkarlık mı, hadicanım sendecilik mi, büyüklere saygı mı, .......vb.

İkokula başlayışımı hatırladım birden. Bir veli öğretmene demişti.

Bu anı hiç unutmam. Biz gerçekten saygın toplumuz. Yöneticilerimiz, devlet büyüklerimiz, askeri güçlerimiz, hakimlerimiz, polislerimiz, doktorlarımız, öğretmenlerimiz, ....vb.üstlerimize saygılı olmakla beraber güven duygumuz da yüksektir. Kendimize düşen sorumluluklarımızı en iyi şekilde yaparız. Yaparız da neden sorunlar bitmez? Mutlu olmayan bireyler olarak koşuşur dururuz?
Eksik olan şeyleri de görürüz ama yine söyleşip akmaya devam ederiz. Bazen kendi içimizde arar, sorgularız.
Bir kıvılcım, sihirli değnek bekleriz gelsin.
Bizler doğrularımızı, tarihimizi bilen insanlarız. Aslında beklediğimiz kıvılcım ateşinin yüreklerimizde olduğunu da biliyoruz. Bunu hissetmek bile mutluluğun temel anahtarı.
İnsan olarak başı sonu belli tek bir yaşamda evrensel huzur istiyoruz. Artık gözlerimiz arkada kalmasın istiyoruz.
Baş öğretmenimizden güçlü bir eğitim alan Türk ulusu her güçte, kırılmada prozaklı da olsa tek el, tek yürek olarak yine de fark atacaktır.
Gözleri, yürekleri güneş olacak yaşamlar için sevgiyle ....