İnsana dair...

Dört gündür aralıksız yağmaya devam ediyor yağmur. Yağmurda yürümekte bir başka oluyor. Sahipli köpeklerin yanısıra kulakları küpeli (ben öyle isim taktım)sokak köpekleride beraberimizde. Her sabah kınalı kuzum diye sevdiğim ceylanımı ortada göremiyorum. İnanılmaz asil. Oturuşu, bakışı, sakinliği. istediğin kadar sev kendinden emin, mağrur. değişik gerçekten. Böylesini görmedim.

Uzak tepeler ne kadar yakın .Sanki dağa tırmanacakmışım gibi geliyor. Yanıyorda dumanları yayılıyor gökyüzüne rüzgarla. Gemiler yüklü Konak, Alsancak, Karşıyaka arasında müziğin notaları gibi ahenkli süzülüyor. Acıtıcı soğuğa rağmen yürüyorum.

Alsancak Kültür Merkezi'nde Lale Temekuran 'ın resim sergisini görmek için gittiğimde açılış için zamanın erken olduğunu öğreniyorum. Oradaki görevli incelikle ışıkları açıp gezmeme müsaade ediyor. tablolar inanılmaz. renklerin uyumu, çizgiler ve bende bıraktığı etki.. Biraz ürpreriyorum. Yalan değil. Serginin ismi

Ölüm ve yaşam içiçe. Dedeler, nineler, anneler, çocuklar, kedi, güvecin ve baykuş, ışıklı karanlık evler, mumyalar .... Ölüm ve yaşam. yaşam gibi ölümün gerçekliğini kabul etmek için ne kadar yol kadederiz. Düşünmesi bile soğuktur ölümün. İlk acıyı yaşadığınız da bile sahnedesinizdir de gerçek, yalanmış gibi gelir. Zaman ilerledikçe yüreğinizdeki acı , sevgisiyle birlikte söyletir sizi. Yüreğinizdeki acı , sevgisiyle küçülür küçülür.. Artık dolu bir yürekle Onu denizin dalgalarında, dağların tepelerinde, rüzgarda, insanlarda ve tüm canlılarda paylaşır olursunuz.
Sergi beni nerelere götürdü. Kayıplarımızla birlikteyiz an ve an. Ölümü bedensel kayıp olarak düşünüyorum.

Ölüm sevgi içerdiyse daim yaşamlıdır her yerde. Şiirde, resimde, kitaplarda, müzikte, ...
Sevgiye duyarsız kalan canlı, gerçekte en acılı olanı, ölümlüsüdür yaşamın.

Herzaman sevgiyle paylaşmak dileğiyle.