Ey aşk!

Biraz eski ve kullanılmayan bir evde buldum aşkı. Kapısını açtığımda toz kokusunu hissettiğim, kırık dökük ve kullanılmayan eşyaların kolilerde biriktirildiği bir ev… Epeyce örümcek ağı bulunan, rutubetten duvarlarının eski boyaları kabarmış. Üç odası var içeri girdiğimde toz kokan evin. O üç odanın içinde esmer ve yakışıklı bir adam. Nefesi, bahar kokan. Güldüğünde kâinatı coşturan. Dokununca bedenimde yangınlara sebep olan…

Evet köhne bir evin içinde buldum aşkı. Zamanın kadınları gibi “doğalgaz var mı?” diye sormadım. Tahta zeminde cila yok nasıl temizlenir diye de düşünmedim. Sadece sevdim ve sevgimi bir doğalgazlı daireye ya da tek taşını sevgilim aldı diye hava atacağım pırlanta yüzüklere değişmedim. O kapının arkasında hayat vardı ya sevdim ben o adamı. Parmaklarını saçlarıma doladığında tutkuyla bağlandım, yalansız ve yasaksız tertemiz bir aşk yaşadım.

Gözlerine baktığımda yalan görmedim. İhanet görmedim. Zayıf çehresinin altından gülümsemesini gördüğümde her zaman saçma bir gülümseme aldı beni. O güldüğünde benim gözbebeklerim bile gülüyordu. O ağladığında benim içim kanıyordu. İşte böyle bir aşktı benimkisi… Dikenlerin içinde dönerek bir gülle dans etmek gibiydi benim aşkım. Gülü aşılamak gibiydi ona bağlanışım. Bunca sene sonra tek bir kelime var hala dilimde. İyiki yaşamışım.