Ey Şiir

Ey şiir. 

Kaçmak istiyorum senden ancak kurtulamıyorum. 

Elime ilk kalem kağıt alıp, okuma yazmayı öğrendiğimden beri yanımdasın. 

Peşimi bırak isterim çoğu kez, ama sen bir yolunu bulup parmaklarımdan kağıtlara düşersin. 

Ey şiir. 

Kaç kez dedim kendime, hatta bazı yakın arkadaşlarıma; 

"Ben şair değilim. Hayır ben şair değilim. Şair olmak kim ben kim? Şiir okumaya bile çok düşkün olmayan bir insandan şair olmaz.olmaz.olmaz." 

Ama ne fayda. Direnmekle olmuyor işte. Engel olamıyorum kendime bazen. 

Sana engel olamıyorum ey şiir! 

Şairlik duygusallıkla ilişkilidir çoğu kez. Oysa ben, kişiliğimde çok fazla duygusallığın olmasını istemedim. 

Hatta "Ayy' bunu sen mi yazdın ne kadar güzelmiş. Harika yazmışsın vs." övgüler aldığımda da sıkılganlık gösterdim. 

İşte bu yüzden şiir yazmayı sevmedim. Yazdıklarımı son yıllara dek, okutmaktan çekindim. 

Ancak, sen beni yine yendin ey şiir! Beni ezip geçip, zaferini ilan ettin. 

Bazen zihnimde sıralanıyor kelimeler. Tekrarlanıyor, yerleşiyor. O an da not alamasam da ezberimde oluyor ve kağıda dökülmeye hazır bekliyor. 

"Hasretin Bedeli" şiirim de öyle oldu. Mecbur gibi yazdım. 

Kelimeler zorladı sanki. 

Ancak öykü, deneme, vs. (hatta masallarım bile var iki-üç tane), düzyazıyı tercih ederim çoğunlukla. 

İyilikle kalın.