Eylül'üm geldi...

Eylül’üm geldi… Aslında bu yıl biraz erken çaldı kapıyı bu havalar; hem serin hem güneşli. Orhan Veli Kanık gibi diyesim geldi şimdi; beni bu havalar mahvetti. Bu havalarda istifa ettim…

Ramak kaldı benim de istifa etmeme.

Ben bu havalarda özgür olmak istiyorum. Alıp başımı gitmek ve belki hiç dönmemek…
Bu havalar beni anlatıyor sanki, kendimi buluyorum, ben oluyorum. Şehirde değil de en uzak yerlerde olmak istiyorum. Aslında en yakında olup aynı zamanda en uzakta olmak istiyorum.

Mesela, bir balıkçı kasabasında…

Güneş var şimdi dışarıda ama aynı zamanda serin bir hava. İşte tam bana göre! Bırakın beni ben gitmek istiyorum. Çeşmealtın’da iskelede oturup bütün gün miskinlik yapmak sonra üşüsem bile denize girmek, bol bol yürümek ve saate hiç bakmamak istiyorum. Biraz hırsızlık yapıp hayattan çalmak istiyorum.

Sadece dalgaların sesi ve ben…

Sabah serinliğinde nane kokusu ile kahvaltı yapıp, gece olunca verandam da bir bardak şarapla sarhoş olup sadece rüzgarın sesiyle uyumak ve yeni bir Eylül sabahına uyanmak istiyorum.

Şimdi dalgaları seyrediyorum masamdan aslında ben seyretmek değil, dalgalarla olmak istiyorum. Bir kuşun kanadına takılıp, uzaklara, uzaklara gitmek istiyorum.

Eylül’üm geldi ve beni bu havalar mahvetti.





Sıkıntılı not: benzer duygularla yazılmış bir yazı daha: http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=57179