Ezber

Göz aşiyanlığı altında ışıldarken sen, alışmakta zorlandığım uzun yıllar geçirirken ben, herkesin görmekten çekinmediği bizi oynadık. Adem derdi "bir elma daha olsaydı onu da yerdim", Havva da diyebilirdi "Bir elma daha olsa yer miydin benim için". Onları dinledik hayatımız boyunca, hatta bize bir ağacın altındaki portrelerini verdiler. Biz ders çıkarmaktan yoksun sadece yazılıya çalışan kolej öğrencisi gibi ezber yaptık. Bu yazıyı da öyle yapacağız. Hatta ben yazdığım cümleleri tekrar okumak gibi bir ara kalmaması için hızlıca yazıyorum ve geçiyorum.

Kaç karatere bürünürüz bir gün içinde? Karşımızdaki anlık insan o gün kaçıncı karakterini oynamaktadır? Hep bildiğimiz sahnelerle karşılaştığımızda kaç tel saçımız ağarır? Bu cevapların sayısı kendi ezberimizde. Çünkü biz kötülüğü, iki yüzlülüğü o kadar çok yaşıyoruz ve yaşatıyoruz ki, artık ezberimizde. Ezber bir defa da üstesinden gelebilecek bir uğraş değil. Ezberi oluşturan geri dönebilmek ve baştan alabilmek. Ezberi bozan ise yegâne olmaktaa ısrar eden an.

Adem ezberini yapmak istemez miydi? Ya Havva bu ezberi bozmamak?

Öyle bir an hayal edin ki, ikinci bir şans asla yok... Tek olana zaten şans demezler, o hakdır, hakkındır, onu kullanacaksındır.

İnsanların birbirlerini kırma hakkı tek olsaydı, insan yapıştıran uhu'ları satan firmada CEO olmak, dünyadaki en üst pozisyon olurdu.

Kırma karşındaki insanların hiçbirini, bir gün onlar da seni kırıbilir, tekrardan yapıştıracak bir yapıştırıcı icat edilmemişken...