Fanus

Bilim kurgu filminde bir sahne vardı.... Birileri gelecekten geçmişe kendi geleceklerini kurtarmak için gelmişlerdi. Filmin bir yerinde gelecekten gelenler bir hastaneye giriyorlardı. İçlerinden doktor olanı hastane koridorunda ilerliyordu.
Sedye üzerinde inleyerek yatan bir yaşlı kadının yanında durdu.

Ve sordu:

- Neyin var?

Yaşlı kadın cevap verdi.

- Böbreğim. Diyaliz için bekliyorum. Ve canım çok yanıyor.

Gelecekten gelen doktor yaşlı kadına bir hap verdi.

" Al şu hapı, bir şeyin kalmayacak" dedi.

İlerleyen sahnede gelecekten gelen doktor yaşlı kadının yanından geçiyordu.
Hapı alan yaşlı kadın sedyeden kalkmıştı. Kahkahalar atarak hastaneden taburcu oluyordu.
" Benim artık bir böbreğim var" diye etrafına sesleniyordu.
Gelecekten geçmişe gelmek ya da geçmişten geleceğe gitmek.

Bir gün, birileri bugüne geri gelirler mi?
Bu soru şimdilik hayal gücümüzün kıyılarına vuran dalgalar gibi. Ama kıyısında geçirdiğimiz bugünleri elbette birileri geriye dönüp okuyacak. Belki günümüzün üçüncü sayfalarına takılacak gözleri. Ne kadar basit ölümlerle tanıştığımızı görecekler belki de. Kıyılarımızda bugünlerimizi elimizden geldiği kadar camdan bir fanusun içine sokuyoruz.

Yaşamlarımızı steril tutmaya çalışıyoruz. O sayfalarla, ekranlara düşen haberlerle kimi zaman göz göze bile gelmiyoruz. Biliyoruz ki oralara parçalanan, biten yaşamlar düşüyor. Dilimizin gelse bile yüksek sesle kendimize bile söyleyemiyoruz. Bugünlerde kıyılarımıza çarpan onlar. Çarpıyor önümüze düşüyor. Yaşamın kendisi.