Yastık...

Turizm can çekişiyor.
Turizm zor günler geçiriyor.
Bu haberlere tüm yaz boyu bir şekilde göz ilişti.
Bir minik kesit düşecek satırlara.
Bir gece vakti bir uçak öyküsü... Uçak haritanın güneyindeki tatil yörelerinden birinden uçmaya hazırlanmaktadır. Uçağın yarısından fazlası boştur.

Kalkıştan biraz önce hostesten çok fazla iddialı olmayan bir ses tonuyla bir yastık istenir. Yastık istenilen sakinlikten biraz daha öte tonda bir cevap gelir: "Şimdi çok yoğunuz..."

Uçak havalanır. Uçağın yarısından fazlasının boş olmasının verdiği rahatlıkla soru bir kez daha yenilenir, yinelenir. Cevap gelir: " Yastığımız kalmadı."

İkinci yastık sorusu, her ne kadar tatil arifesinde bir ruh halini içeriyorsa, ikinci alınan cevap altında bir terslemeyi barındırıyordu. Sorunun sahibi yanındakiyle göz göze geldiği an, "boşver" seçeneğini kullanmıştı.

O an için insan bir kılığın içine girmeli miydi? " Sen benim kim olduğumu biliyor musun?" ya da bağıran çağıran bir insan görüntüsüne girseydi olmayan, kalmayan yastıkları getirebilir miydi?

Bir payda arıyor insan o an sadece. Kendisine koyduğu fren kadar, karşıdan da bir şeyler bekliyor.

Konu, yazı turizmin sorunlarına, havayollarının problemlerine neşter vurmak değil.

"Yastıklarımız kirli", "Yastıklarımız yetişmedi" veya bunun gibi verilebilecek bir cevap bir çok şeyin üstünü örtebilirdi. Ama karşısındaki adamdan saymamak, terslemek hani başta dile gelen turizmin can çekişmesiyle o kadar ilintili...

Buraya kadar yazılan havayollarına bir sitem yazısı değil.
Havayolunun isminin ne olduğu önemli değil.
Kimse ayrı tutmamalı. Turizmin en büyük konusu insan.
Herşey orada ve onda yatıyor.