Feryada gücüm yok, feryatsız duy Beni...

Kendi kendime kaç kere söylendim halbuki

Bu kadar dost canlısı olma diye

Herkesi kendin gibi sanma

Hemen güvenip dürüstlük bekleme

Yok ! Değil işte hayat senin sandığın gibi

İnsanların hepsi sandığın gibi değil

Biraz geri dur, biraz mesafe koy, koy artık

Gittiğin yol her zaman doğru yol değil

Tamam işte, çevrende seni seven çok insan var

Yetmiyor mu peki sana bunlar, daha istediğin ne

Bazen dost katmak istesen de dost kervanına

Olmuyor işte, üzüp tüketmiyor mu seni bir yanlış anlama

İyisi mi sen bırak artık bu işleri

Kim seni anlar, kim seni kendine dost bilirse

Ona kulak ver, ona uzat elini

Boşu boşuna da üzmemiş olursun hem kendini

Çok hassasım, ne yapalım beni böyle yaratmış Yaradan

Elimden hiç bir şey gelmez ey dostlar

Üzülürüm işte ne bileyim, ondan, bundan, şundan

Üstüne şiir yazdım ama bilirim yine de boş bu şiir, bu satırlar

Beni anlamayanlar ya da yanlış anlayanlar

Beni hiç tanımayanlar ya da yanlış tanıyanlar

Tek bir şey bilin isterim ki; umursamaz değilim ben

Çabuk kırılan, çabuk üzülen hassas bir yürek taşıyor bu beden

Bu şiir vasıtasıyla son dönemde sanırım yine kendimi anlatamadığım bir insana da buradan seslenmek istiyorum;

Çok yorgunum...

Ne olur;

Feryada gücüm yok

Feryatsız duy beni...

Duy sadece.. 

Sevgiyle kalın…