Fotoğraf ve Çoğu Zaman

Çektiğimiz bir fotoğrafa tekrar baktığımızda, sanırım o fotoğraf ile o fotoğrafı oluşturan anın zihnimizde kalan izlerini, zihnimizdeki görsel bir terazide tartıyoruz.

Duygu ve düşüncelerimizden meydana gelmiş gramajlar ile iki görüntüyü karşılaştırıyoruz.

Bazen zihnimizdeki görüntü elimizdeki fotoğraftan ağır basarken bazen de unuttuğumuz o anları tekrar hatırlatan fotoğraf ağırlık kazanıyor.

Akıp giden duygu ve düşüncelerden oluşan bir yaşamın bir düzlem üzerinde bıraktığı anlık izlerden oluşan fotoğraf, bazen o anı tekrar yaşayacağımız ortamı zihnimizde canlandırmamızı sağlayacak bir anahtar görevi yapıyor.

Sanki o anın fotoğrafını çekerken o ana ilişkin zihnimizde bir oda oluşturmuşuz ve o anı ve o anla ilgili duygu ve düşüncelerimizi o odaya kilitlemişiz de anahtar görevi yapan fotoğraf ile tekrar o odanın kapısını açıp oraya ulaşmışız gibi.

Sanırım zihnimizdeki o anlara ait o odalara girmediğimiz sürece fotoğrafı görmüş değil, fotoğrafa sadece bakmış oluyoruz.

Bakmakla görmek bir kez daha karşımıza çıkıyor; belki de baktığımız kadar görmüyoruz ve görecek kadar da bakmıyoruz çoğu zaman.