Futbolun tezenesiydi o...

Sekiz yıl önce geldi... Eğimli yollarına taştan kale yapılan, taş üstünden tartışmalarının sokakları inlettiği, pencerelerden sarkan annelerin terleyen küçük bedenlere atlet hazırlarken söylendiği, sokak başında babaların görünmesiyle aniden boşalan caddelerin haylaz çocuklarının memleketine... Nerden bilecekti ki o çocukların bir çoğunun oda arkadaşı, sıra arkadaşı, yoldaşı olacağını.... Nerden bilecekti ki o çocukların evlerinde sofrada bir yeri, çorbada tuzu, sıcak ekmekte buharı olacağını. Bilir miydi acaba bu kadar sevileceğini, rüyalara sığmayacağını, heykelinin dikileceğini...

Neşat Ertaş gibiydi, mazlum duruşluydu, kibirsizdi, efendiydi, sakindi, Neşet bozkırın tezenesiydi, O yeşil sahaların efendisiydi. Biri vurdu mu sazın teline, saz dile gelirdi, biri vurdu mu topa, rakipleri dize gelirdi.

Futbolun futbol olmadığı bu ülkenin gönül dağında yumuşatmıştı topu, şımarık yaşantıların arkasına bıraktığı pasının peşinden koştu...kibire attığı çalım onu sevgi yumağı ile karşı karşıya bıraktı... sürdü topunu özgürce... korkusuzca.... yılmadan.... özgür iradesi ile sürdüğü topuna, iradesi ile karar alamayanların müdahalesi geldi, bu hareket topa değildi... hakem!.. ona gösterdi kırmızı kartını... çıktı sahadan, çıktı sahalardan kimseden izin almadan, ayarını bilerek hemde... giderken de boşu yoktu... kocaman bu yalan dünyaya öyle bir gol attı ki, tıpkı Neşet gibi... gönül dağını titretti...