Gece, cehennem ve korku

Geceydi, yağmur yağıyordu ve ben odamda, karanlıkta, şimşeklerin tam ortasında korkudan...

Git. Biraz orada yaşa. Gör o hayatı. Kıyasla. Sonra dönersin. Hem ben anlaştım. Biraz para kazanırsın. Yaz çalış, kış ye durumları, anladın değil mi? Anlayacağını biliyordum. Sen zeki birisin. Unutma, birisin!

Dışarıda, o cehennemde birileri koşturuyordu. Kadınlar, erkekler ve çocuklar. Bir ben ve o yaşlı kadın odalarımızdaydık. Akşam yemeğinde, ye oğlum ye, diyordu yaşlı kadın, yemek güzel, sonrası....

Burası boş. Hayat dolu. Oradaki hayatı yaşaman....Aslında bu söylediklerim...

Cehennemden çıkıp eve döndüklerinde....Dokunmadılar bana, yaşlı kadına dokunmadıkları gibi, uyuyordum, öyle var saydılar, ha bir fazla, bir eksik, belki beni...

Çık dolaş oralarda. Dağları yakından tanı. Yılanlarla konuş, ineklerle gez yeşillklerde, ağaçlara çık,  tepeden, tepelerden seyret alemi, izin ver alem de seni seyretsin.

Ağaçları tanmak istiyordum, onlarla tanşmak. Herkes eve dönünce çıktım geceye, girdim cehennemim içine. Korku benim ikinci adımdı, korka korka çıktım tepeye, tepelerden birine, baktım aşağılara, dibe doğru, dibime.

Hani ölüm insanı bulacaksa, böyle bir yerde bulsun istersin. Seni işte tam yerine yolcu ediyorum. Belki dönmek bile istemeyeceksin. Kalacaksın oralarda. Buraları unutacaksın, beni, seni ve diğerini.

Gece, cehennem ve korku ve ben sabah nedir bilmeden o tepeden o tepeye, o tepeden o tepeye, o tepeden o tepeye.....Sonra bizi buldular mı bilmiyorum?

Ş.Y.