Gece kadar karanlık, sabah ayazı gibi soğuk keşkeler...

Yaşamın, en derin, koyu, deli, hırçın, en dingin, en duru, yerinde durur keşkeler. Bazen gece kadar karanlık, dipsiz bir kuyu kadar ulaşılmaz, sabah ayazı gibi soğuk, bazen de cehennem gibi sıcaktır, yıldızlar kadar da uzaktır, tutmak, yakalamak imkansızdır. Bazen de gözlerinin içi kadar yakın, ana yüreği gibi yumuşak, bir sobanın yan tarafı gibi sıcacık, ama yinede ulaşılmaz, ulaşılmazdır...

Bir gün çıkagelir keşkeler dalıp gittiğinde bir fincan kahvenin buruk tadında, bazen arkana yaslanıp, gözlerini kapayıp bir nefes çektiğin sigaranın dumanında, bir kadeh şarapta, bazen bir yol hikayesinde, buğulu bir camdan bakarken bazen...Yanında getirir çoğu zaman pişmanlıkları, eyvahları, yazıkları, nedenleri, niçinleri...O keşkelerin ardından yitirdiklerine, elinden uçup gidenlere bakarsın dalıp o sigara dumanında görürsün bir anda, gençliğine, sağlığına, mutluluğuna bazende... birde yitireceklerine, sonra dönüp elinde kalanlara bakarsın... kazandıkların, kaybettiklerinin derin hesaplaşmasıdır o anda hissettiklerin...derin bir oh çekersin...

Kimi zaman kaçarız keşkelerle yüzleşmekten, kimi zaman üzerine gideriz parçalamak, zedelemek belkide yok etmek için onu, alt etmek için vardır binbir nedenimiz mutlaka, ama hep dağılan, aynalar gibi parçalanan biz oluruz, galiptir keşkeler çünkü...Onun geriye dönük hesaplaşması yoktur ki...

Dün, bugün, yarın...Ben, sen. o...

Keşke diye başlar yaşam ve biter keşke diye...