Gecenin İçinden geçmek

Bilir misiniz, bir zamanlar, “En güzel gül benim yurdumda açar, en güzel kuş benim yurdumda öter.” diye başlayan bir şarkı vardı. Radyo Çocuk Korosu söylerdi. Zaten televizyon da yoktu o yıllarda. Radyolar kulağımız ve gözümüzde. Koro şarkıyı söylerken, ardından güzel sesli bir delikanlı sözleri coşkuyla okurdu. Hala söyleniyor mu o şarkılar bilmiyorum. Çocuktum, o koroyu dinlerken yüreğim coşardı da koroya girmek istediğimi bir türlü söyleyemezdim bizimkilere. İşleri öylesine başlarını aşmıştı ki, zordu böyle şeyler istemek, İstanbul'da olsak bile zordu. O şarkıların Harbiye ’deki o görkemli radyo evinde yapılan yayınla ulaştığını bilirdim.

Radyo evinin önünden her geçişimde içim o çocukluk hayallerimin anısıyla bir tuhaf olur, ulaşamadığım özlemimin hatırasıyla daha da büyüyen o güzel binaya heyecanla bakarken yüreğim başka türlü çarpmaya başlardı. Radyo evi çok önemli bir yerdir benim için, yine de öyle.

İşte cumartesi akşamı o binaya girecek olmam, beni yapacağım söyleşiden daha fazla heyecanlandırdı ve duygusallaştırdı desem yalan olmayacak. Değerli prodüktör Gülname Gümüş'ün önerisinden bu kez kaçamazdım. Nasıl kaçayım? Artık "Basılı kitabım olmadan konuşmayayım sadece ödüllerim üzerine konuşmayalım” gibi bahanelerim de geçersiz kalmışlardı. “Şen Yunus ile Küçük Huso” ve “Belleğin Gizi” adlı kitaplarımı bangır bangır ilan etmiştim dünyaya, geri dönüşü olamazdı artık. Gülname Hanım önerince uslu uslu kabul edişime kendim de hayret ettim desem vallahi yalan olmaz..

Ve işte o andan sonra kalbim 24 saat boyunca gümbür gümbür atmaya başladı.

Heyecanlıyım diye facebook ‘a bile yazdım ama heyecanımın baskın kısmı aslında işte bu çocukluk özlemimden kaynaklandığından söz etmedim.. Sonra nöbetçileri aşıp binaya girdiğimde bir mabede girmiş kadar duygulandım. İnanın gözlerim yaşardı. Bir de Gülname hanımla karşılaşacak olmanın heyecanı eklendi. Sevgili Gülname Gümüş ile de arkadaş olmakla beraber ilk kez karşılaşacaktık. İşte önce Milliyet Blogların ardından facebook’un yarattığı güzel arkadaşlıklardan biri daha sanallıktan gerçekliğe geçiyordu. Sevgi dolu, zarif , neşeli ve güzel arkadaşımızla fotoğraflarımız da çekildi kapıda, zamanı durdurmak için.

Kim ne derse desin , çocukluk insanlara şekil veren en önemli süreç. .Beklerken karşılaştığım o çok güzel diksiyonu olan bir sesin sahibine anlattım bu koro macerasını. TRT’nin değerli spikerlerinden Metin Hamalosmanoğlu ile paylaştım çay içerken de heyecanım azaldı biraz. Konuşmak, anlatmak, belki de sözcüklerin bu denli özenli kullanıldığı kişileri duymak ne güzelmiş.Sırt Çantalılar gurubundan gezgin arkadaşımız konuşurken bekliyordum heyecanla. Sonra sıra bana geldi.

Radyo başında TRT Radyo 1 Gecenin İçinden programında söyleşimizi dinleyen ve beni iyi tanıyan arkadaşlarım, bir ara ağlayacaksın sandık, dediler. Aslında öyle oldu , duygulandım, binada olmanın duygusallığına, söyleşide andığım yitik dostlarımın hayalleri karışınca dudağım öylece bükülüverdi de sunucu Saadet Baykal hanımın konuşurken, huzurlu ışıltılar saçan sesine bıraktım kendimi.

Sonra anlattım, konuştum , bir iki minik hata da yaptım. Tabii bana göre minik hatalar değildi aslında ama kendimi, kendime mazur göstermek için böyle söylüyorum.

Sonra 23 dakika çabucak bitiverdi. O ses geçirmez camın diğer tarafına geçip Moda Sanat Tiyatrosu gurubunun konuşmalarını dinlemeye çalıştım. Ses kaydı yapan İsmail Hakkı Uzun kardeşimiz beni stüdyoya girerken gördüğünde kesinlikle konuşamayacak, çok heyecanlı, diye düşünmüş. İşte o denli heyecanla girmiştim stüdyoya. Beni yanılttınız, dedi CD’yi uzatırken. Gülüştük. Sonra diğer katılımcılarla birlikte fotoğraflar, unutulmaz geceden geri kalanlar…

20 ağustos geçmiş ve 21 ağustos oluvermişti.

Prodüktör arkadaşımız sevgili Gülname Gümüş’e ve Gecenin İçinden ekibine teşekkür ediyorum. Unutulmaz bir gece yaşadım sayelerinde, anılarım katmerlendi…

21 ağustos 2011 emel dinseven.