Gecenin sessizliği

Gündüz bitip karanlık yavaş yavaş insanlığın üstüne çökmeye başladı. Sanki gündüzün bütün çirkinliklerini gizlemek ve göstermemecesine acele ediyordu. Artık suni aydınlıklara doğru kayıyordu insanlık. Oysa her şeyin doğalı güzel değil midir? Sevgi, aşk ve nefret gibi doğal olan gün ışığı da doğal olmalıydı her halde.

Gecenin sessizliği insanı derin düşüncelere götürüyor. O gün aklına gelmedikleri bile hatırlanıyor. Sangi bir gizem var bu sessizlikte. Bu gizemle birlikte insanda farklı duygular uyanıyor. Gündüzün o yorucu ve koşuşturmaları gece sankinliğe ve rahatlığa bırakıyor.

Hep böyle değildir elbet geceleri. Evet bazı yerler çok hareketlidir hem de gündüz olmadığı kadar hareketli ve cıvıl cıvıldır. Eğelenceleri ve kavgaları boldur. Gecenin karanlığında insan gözünün göremediği nice çirkinlikler yaşanmaktadır. Sanki bu çirkinlikler hiç aydınlanmayacakmış gibi o kadar cesur yaşanmaktadır.

Ama esas amaç bu değil tabii. Güzellikleri daha güzel ve daha farklı yaşamak. Doya ve doya ama farklı yaşayabilmek. Sevgilinin farklı yönlerini anlamak ve onları paylaşmak. Bir deniz kenarında ve ya bir kırda uçsuz bucaksız gökyüzüne bakarken o anları derinlemesine sevgiyle, aşkla harmanlayarak paylaşmak.

Seviyorum ve aşığım diyebilen herkes aslında bu doyumsuz anları yaşamalı yaşatmalı. Yoksa bedensel sevginin ve cinsel aşkın bir insanı her zaman tatmin etmesi mümkün değildir. Zira güzellikler bedensel olarak buluşmanın yanında doğa, aşk ve iki insanın bir arada olası ve harmanlanması ile daha farkedilir. Zira varlık toğanın temelinde vardır ve orda güzeldir. Yoksa ihtiyaçlar insanı sadece anlıktır ve gelip geçiçidir.

Bir gün sevgi ve aşkı hissetmek herkesin hakkıdır. Umarım tüm insanlık yaşar.