Geçmiş zaman seviciliği

Eskiye itibar olsaydı bitpazarına nur yağardı

Nostaljik bir şarkı duyarız bazen radyoda, televizyonda veya internette. Gözümüzde eski canlanır. Eski biz. Hoşumuza gider. Arka arkaya dinleriz. Hatta bir dönem eski şarkılara boğarız kendimizi. Uzun sürmez. Sonra yine unutup gideriz. Eski plakları eski yerine terk ederiz.

Küçüklük fotoğrafımıza rastlarız bir tanıdıkta, gülümseriz maziye. Albümleri karıştırmaya başlarız. Kimi siyah beyaz, kimi renkli fotoğrafların içinde kayboluruz. Sonra yine itina ile toplarız. Geride bıraktığımız kliklenmiş anları yeniden albüme yerleştiririz.   

Bir vesile olur eski bir tanıdığa rastlarız. Çeker gideriz o zamanlara. Bıraktığımız yerden devam edecekmiş gibi abanırız sohbete. Ama kelime biter. Neydi o günler der, noktalarız.

Facebook’ta eski okul arkadaşlarımızla gruplar kurarız. Yoğun bir katılım sağlarız. Heyecanla sohbete başlarız. Zannedersiniz ki başka ülkelerdeydik, birbirimize ulaşamıyorduk da bu yüzden görüşemiyorduk. Ne iyi oldu bu grup. Eski fotoğraflar paylaşırız. Hararetli şekilde eski günler yad edildikten bir süre sonra yine kelime biter. Kendiliğinden sıvışır o heyecanlı cümleler. Sönümlenir. Susarız.

WhatsApp’ta uzun zamandır görüşmediğimiz kuzenlere rastlarız. Tüm akrabaları bir araya toplamak gelir içimizden. Halalar, amcalar, kuzenler toplaşırız. Sanırsınız; tutsaktık yıllardır, bizi birbirimize göstermiyorlardı da, af çıktı artık görüşebileceğiz. Aman ne mutlu oluruz. Meğer ne çok severmişiz birbirimizi. Herkes heybesindeki eskiye dair anı kırıntısını ortaya bıraktıktan sonra konuşacak daha başka bir konu bulamayıp sessizliğe gömülmeye başlar. Bugünden bahsedilmeye çalışılır fakat zorlama olur. Yazışmalar birden kesilir. Yine gömülürüz belirsizliğe.

Eskiye rağbet olsaydı bit pazarına nur yağardı. Mazi, ara sıra yad edildiğinde güzeldir. Abartıp da eski tanıdıktan arkadaş çıkarmaya çalışmak, eski dosttan yarenlik beklemek, kuru bir dalı toprağa sokup yeşermesini beklemek gibidir. Nostalji, saman alevi gibi pır diye yanıp hemen kül oluveren ateştir. Geçmiş yaşanıp gitti. Eleyerek şimdiye getirdik dostu da, arkadaşı da.

Eski, hiçbir zaman daha güzel değildir. Hep eskiyi anar ve “ne güzeldi o yıllar” deriz. Fakat bunu ilk insana kadar geriye doğru devam ettirseniz herkesin böyle dediğini göreceksiniz. Mazinin sadece iyi olan ve bizi etkileyen yanını hatırlarız. Bu yüzden hep iyi anarız. Geçmiş, makyajlı ve flulandırılmış bir vesikalık fotoğrafsa, bugünkü yaşam, sabah aynada gördüğümüz yüzdür.

Geçmiş değil, bugün güzeldir. Yarın, bugünün güzelliğini keşfettiğinizde geç kalmış olacaksınız. Bugün yaşarken bu güzelliğinin farkına varın hemen. Yanınızdakilerin, yakınınızdakilerin değerini bugün bilin.

Neydi bu yıllar, ne güzeldi bugünler…

Alizarin’den sevgilerle…