Gel de anla halimden!

GEL DE ANLA HALİMDEN!

Ben seni,
Senin kendini sevdiğinden bile fazla sevdim...
Öyle ki;
Çoğu zaman kendime,
Sana kırgınlığım kadar kızgındım;
Nasıl oldu da,
İncitebildim seni diye...
Üstelik;
Kendimi sen bildiğim halde....

Aslında;
Tüm feryatlarım kendime...
Pişmanım şimdilerde,
Dönüp de baktığımda mazimize:
Bir bütündük oysa biz,
Gönül penceremizde;
Ben cam,
Sen çerçeve...

Kırmak istiyordum seni ille de...
Oysa;
Kırılan hep camdı,
Çerçeve hep yerinde...

Ben, hep aynı bendim;
Çerçevesiyle sabitleşebilen,
Aciz bir cam...
Sense çerçevem;
Hayat felsefem...
İşte burada kaybettim ben;
Bir hiç oldum,
Terk edince de sen...

Oysa seni;
Senin kendini sevdiğinden bile fazla seven,
İlk ve belki de tek sevendim ben...
Kaldım mı şimdi bir başıma;
Gel de anla halimden! ...

BENOKYANUS YÜCEL TERKANLIOĞLU