En kimsesiz kalbin

Sana her susuşum
Bin dokunuştu!
Eksilten
Eskiten
Geçmiş zaman sevilerimi...

Ya
İsyankar uğultuları içimin!

Sürgünlüğümün ray tıkırtılarıydı
Yüreğim yüreğinde ağlarken...

Ki
En kimsesiz kalbindi
Seni ben gibi sevdiren...

Oysa,
Hüznümü örtemeyen unutuşlarla
Yargılanıyor
Gözlerim gözlerinde yeniden...

Ve
Yeni düşlere uyuyor artık içimdeki yabancı.
Mahzun...
Kırılgan...
Yalnızlığımın utangaç sessizliğiyle...

Sevtap Özkahraman
(Ankara)