Gelin alma / Aileden ayrılma

Şimdi daha iyi anlıyorum söylenen sözleri, benzetmeleri ve öğütleri. Mesela “hem ağlarım hem giderim” dedikleri gelin alma faslı olsa gerek. Nasıl duygu yüklü bir an anlatamam. Yaşayanlarınız bilir; gitmekle kalmak arasındaki ince çizgidir sanki o an. Ne kalabilirsin, ne gidebilirsin.

Aşağı indiğimde beni babam bekliyordu. Koluna girdim ve beraber çıktık. Aşağıda bizi bekleyen bol gürültülü kalabalık karşımızda olmasına rağmen biz babamla birbirimize öyle bir sarıldık ki, ayrılamayacağız sandık.

Kokusunu içime çektim sokakta. Üzülme dedim sakın. Bir ara “sakın beni bırakma” demek geldi içimden. Tabii onca saat kuaförde çektiğin bekleme modu, özenli makyaj vs. de hiç oluverdi biraz ağlayınca. İnsanın umru olmuyor inanın. Düşündüğüm tek şey babamın ve annemin tansiyonu, üzülmelerinden kaynaklı sağlıksal bir problem yaşamamalarıydı.

“insanoğlu her şeye alışıyor” demişti çok sevdiğim bir yakınım bir keresinde. Anlamamışım meğer! İnsan oğlu gerçekten her şeye alışabilen bir yapıya sahip. Arsız mı desem, doğanın kanunu mu desem bilemedim. Ama sorsanız hala çok özlüyorum ailemi. Üç hafta olmasına rağmen özlemim bir nebze azalmadı. Eşim ve ben hafta içi sürekli işte olduğumuz için ancak hafta sonu görebiliyorum ailemi. Ve bazen aklım almıyor evlenip yada okumak için şehir dışına, yurt dışına gidenleri.

Özlem çığ gb büyüyor zaman içinde ve agresifleştiriyor insanı zaman zaman. Ailesine düşkün bir kızın evlenmesi sanırım böyle oluyor. Alışmak zaman alıyor. Bir, iki haftadan sonra bir nebze diniyor içinin sızısı ama özlemin hep sol yanında seninle geziyor.

Bu hafta sonu annemle babam geldi bize. Nasıl sarıldım, kokularını çektim içime. Allah sevdiklerinin acısını göstermesin kimseye.

Sıra bir an önce kardeşim, arkadaşım, canım ablamı görmekte…