Gelin ata binmiş ya nasip demiş...

Bu atasözünün doğruluğuna dehşet inanıyorum son zamanlarda. Hangimiz biteceğine inanarak başlarız ki ilişkimize? Hiç birimiz. Ama çoğumuzun sahiplendiği kaç ilişkisi bitmiştir, hatta evlilik arefesinde biten ilişkilerimiz bile olmuştur. Suçlu yada suçlular hiç önemli değil ama "benim" diye birşey yok bu hayatta bunu anladım. Verilen sözler edilen yeminler ne gideni durdurur nede gelen sonu engeller. Hiç birimiz ettiğimiz yeminlerin altında ezilmiyoruz ve verdiğimiz sözler aklımıza gelmiyor. Hepimiz aynıyız. Yaş, cinsiyet, ırk, dil, din ayrımı yapmaksızın.

En başta doğru insan olduğuna inandığımız insan belli bir zaman sonra yanlıştı olur. Çabukmu karar veriyoruz bazı şeyler için. Hayatımda aldığım en doğru karar sensin dediğimiz insana giderken hayatımdaki en yanlış insansın diye uğurlarız yada terkederiz. Terketmek ya da terkedilmek o çok ayrı bir konu ya. Terkeden insana bahane çok sen ne dersen de onun her zaman mantıklı bir sebebi vardır gitmek için.

Beraberken o kadar saygı duyduğumuz insana edep sınırlarını fazlasıyla aşarak ağzımıza geleni söyleriz ve haya etmeyiz bu kelimeleri sarfederken çünkü nasıl sevgimize layık olduğunu düşündüysek zamanında şimdide bu lafları hakettiğine inanırız. Ne kadar yanlış temeller üstüne kuruyorsak ilişkilerimizi bitirirken de bir o kadar yanlış haraketler sergiliyoruz.
Yakışıyor mu insanlığımıza? böylemi gördük ebeveynlerimizden? Ya da bu şekilde cevap verdikmi karşımızdakine, ondan ne farkımız kalır? Başlarken nasıl sevgimiz yüzünden farklı bir benliğe bürünen biz ayrılırken de apayrı bir benliğe bürünürüz. Ve sürekli gerçek benliğimizden birşeyler kaybederiz. Artık yaralıdır benliğimiz. Telafi edilemez yaralar açar giden ve üstüne biz ekleriz durmadan kanar yaralarımız.
Hırçınlaşırız...

Karşımızdakini yaralamak, canını yakmak için elimizden geleni yaparız hatta bazen en aşşağılık bir haraketle acılarıyla vururuz onu. Kazandık mı şimdi? o savaşı belki.
Ya insanlığımız? işte o konuda sınıfta kaldık...