Gerçek mucize

Ne kadar zamandır mucizelere inanmıyorum, ne zaman bıraktım hayal kurmayı..? Hatırlamıyorum...

Sindirella olmadığımı farkettiğimde ya da sihirli arabam saat on ikiden çook önce bal kabağına dönüştüğünde olabilir. Zaten benim hiç camdan ayakkabılarım da olmamıştı.

Öyle prens falan da dolaşmazmış kalabalık caddelerde beyaz atıyla. Ki, atsın atının terkisine götürsün muhteşem sarayına. ( İnanmayın masallara. Belki sizin de prensiniz / prensesiniz tam karşınızdadır da gözleriniz ufku taradığından göremiyorsunuzdur burnunuzun dibini. :))

İnanırdım eskiden. Küçük bir kızken de, gençken de. Yaşlandığım için mi kaybettim acaba peri masallarımı, iyilik perisi elindeki sihirli çubuğuyla dokunuverince anında bir prenses olacağım sandığım tatlı yalan hayallerimi..?

Hani nerede, aynanın karşısında, elinde süpürge sapı, cıyak cıyak bağırarak şarkı söyleyen star..? Ne zaman söndü ışığı..?

Uzuun uzun yıllar oldu. Gerçek dünyayla tanışalı.

Hayat denilen yolun dikenlerle, taşlarla, iniş - çıkışlarla, aşılması zor engellerle dolu olduğunu öğrendim. Düşerek, dizimi, kolumu, ellerimi kanatarak, bizzat deneyimleyerek öğrendim. Ama kalkıp üstümü silkeleyip, yoluma devam ettim.

Anladım ki, mucize hayatın ta kendisi. Gizlice, hissettirmeden, en doğal biçimde sokulur hayatımıza. Bir nefes gibi. Hayalse ulaşamadığımız her şey. Başkası için ulaşılamayan bir hayal bizim en doğal rutinimiz belki de. Farkında değiliz. Farklı hayallerin peşinde koşmaktan elimizdeki, yanı başımızdakini göremeyiz çünkü.

Nereden mi çıktı şimdi bu yazı ?

Yılbaşı yaklaştı. Hayal tacirleri iş başında. Milli piyango biletleri satışa çıkmış. Her sene alırdım. Bu sene almayacağım.

Milli Piyango İdaresi buna küser mi?

Bilmem :P

Ama artık ben bir hayale sığınıp mucize beklemek yerine, elimdeki değerlerin kıymetini anlayacak yaşa geldim sanırım.

n y tartaç