Geri dönen av...

Ata'dan kalma bir av sevgisi, babadan kalma da bir tek tüfeğim var. Aylardan Aralık. Kars'ın bir dağ köyündeyim. Yanlış anlamayın, avcıyım, attığım saçma ama sözlerim seçme. Yaklaşık 15 yıldır da tüfeği elime bile almadım ama aklıma gelmişken bu ilginç av anısını anlatayım dedim.

Kar gece boyu yağdı durdu. Bense, sabahı zor ettim. Kalktığımda neredeyse av elbiseleri üzerimde idi ki, kimse tavşan izlerini keşfetmeden ben bulayım diye... Hızla köyü terkettim. Başımda av şapkası. Kar durmuş ama hava soğuk mu soğuk. Köyü 150 metre çıkmadım lakin soğuktan neredeyse kulaklarım donacak. Ana yoldan daha yabana sapmadım ama sanki dağdaki tavşanlar hep köye giriş çıkış yapmış gibi yolun üzeri tavşan  izi dolu. Biraz daha ilerlerken bu kadar iz arasından geleni gideni ya da gidip de bir yerde yatanı nasıl tespit edeceğim diye düşünürken yolun sağ taraf kenarından  bir tavşanın hızla  ve ön tarafa doğru koşuşunu gördüm.Ne zaman beni farketmişti ? Görmemle tüfeğe davranmam da bir oldu. Olay öyle ani gelişti ki nerden kalktı, ne çabuk da kalktı diye karmaşık duygular içindeyken tavşan kaybolmadan da ateş etmek telaşındayım. Alelacele namlunun üzerinde onu görünce ateş etmemle tavşanın hafifçe tökezlediğini farkettim ama o tepeyi aşmıştı bile. Ahh...Acaba değdi mi ? Yaralı kurtulmasaydı ..Tepe ise ufak bir tepe ve bense tüfeği kırıp mermiyi daha çıkarmamıştım. Sadece nasıl ateş ettim ve acaba değdi mi diye araştırırken tavşanın yerde bir metre kadar  kaymış olduğuna dair izi gördüm. Bir yandan da "Karlar yeni,izler taze,nasıl olsa bu karda onu bulurum." diyordum. Bu dediklerim 30 saniye bile sürmedi ama aynı tavşanın tepeyi tekrar aşarak üzerime doğru koşarak geldiğini gördüm. Aman Allahım ! Ömrümde böyle bir şey görmemişim. Silah attığım tavşan bana doğru geri geliyor ama tüfekte mermi bile yok ki ateş edeyim. Öyle telaşa kapılmıştım ki....Tavşan geldi, geldi, yavaşladı ve önüme 4-5 metre kala  düşüp orada can verdi.

Bense gerçekten hayatımın 15 dakika  süren en kısa  avını yapmanın şaşkınlığı ve sevinci içinde, cebimden çıkardığım bıçakla tavşanı kestim. "Daha fazla tamah etmenin gereği yok. Avcı arkadaşım Bakkal Cemil, Beni almadan ava niye çıktın ? diye kızar deyip tekrar köyün yolunu tuttum ki, Güneş dağların arkasından başını çıkarmış : "Hadi bu gün de nevaleni çıkardın kerata." dercesine gülüyordu.