Geriye kalan sözcükler

Acı bir fren sesi, unutamadığım bir sahnenin başlangıcı oluyor. Gerçek yaşam oyununun sabah saatlerine denk geliyor bu sahne.

* * *

Ve fren sesi, geriye kalanları düşündürüyor bana.

Geriye ne çok şey kalıyor. Herkesin bildiği şeyler saymakla bitmez. Bir de kimsenin bilmediği sadece kalanın bildiği..

Belki de en yakıcı olanıdır bu; söylenememiş sözcükler.

* * *

Söylenmek istenilse de söylenmesi ertelenmiş sözcüklerdir çoğu zaman. Hani duymaktan mutlu olduğumuz ama söylemeyi ertelediğimiz sözcükler.

* * *

Aynı yolda yürüdüğümüz insanlar için önemli olduğumuzu anlatan, hissettiren sözcükler. İyi varmışızı anlatan sözcükler.

* * *

Kim istemez bunları duymak? Peki neden söylemeyiz?

Zaten biliyor olduğumuz için mi?

Duymak la bilmek aynı şey değil ki. İnsan çok iyi bildiği adını sevgiyle söylendiği zaman duymayı seviyor.

Sevgiyle söylenmiş diğer sözcükleri duymayı sevdiği gibi.

* * *

Zamanımız mı yok söylemek için? Oysa sözcükler söylenme zamanlarını kendileri yaratır, yeter ki isteyelim. Yeter ki sözcüklerin büyüsüne inanalım.

* * *

Olumsuz duygularımızı dile getirmekte rahat olurken olumlu duygularımızı neden saklıyoruz? Korkuyoruzdur belki.

Erkekliğe sığmaz, kadınlığa yakışmaz olmaktan.

* * *

Acı bir fren sesi beni eskilere götürüyor. Zaman zaman tekrar hatırlatıyor unutamadığım o sahneyi. Acı bir fren sesi, çığlıklar...

Geriye sadece söylenmemiş sözcükler için duyulan pişmanlıklar kalıyor.

* * *

Kasım 2010 / kurşun