- Kategori
- Şiir
Gezegenim ağlıyor
Nergislerimin boynu daha da bükülecek...
Gözyaşları yüreğimin içine damlıyor…
Sabah kalktığımda duyduğum kuş seslerine ne oldu?
O gıcırdayan zeytin ağaçlarına kıyan ellerin sesleri değil mi?
Bir adam ekranlarda beliren: “ İnsanlar kaliteli binalarda oturmaya layık” diyen…
Gezegenim ağlıyor, sesini duyan var mı?
Gözyaşları yüreğimin tam ortasına damlıyor…
Rüzgar esmiyor bu gün, dalgalar kıyıları dövmüyor…
Her yer kokuyor, çöp yığınları biriktikçe birikiyor…
Ve şeftali ağaçları kuruyor artık çiçek açmayacak…
Erik ağaçları da, armut ağaçları da ve tüm ağaçlar…
Ben en çok armut ağacının çiçeğini severim, ama artık göremeyeceğim…
Gezegenim fısıldıyor duyuyor musunuz?
“Milyarlarca yıldır dönüyorum,
Teknolojinizle, hırslarınızla yüz yılda beni yok etmeye mahkum ettiniz,
Ben yoksam siz zaten yoksunuz,
Siz olmasanız da ben dönmeye devam ederdim.”
Gezegenim ağlıyor duyuyor musunuz?
Beyinleri çürümüş insanların,
El birliği ile yok ediyor gezegenimi…