Gezi Parkı... Tek bir kıvılcım...

Çocuklarım yeğenlerim ve arkadaşları hep oradaydılar. Büyük bir heyecanla görev yaparcasına cansiperane korudular inançlarını. Aklım kalbim hep oradaydı. Sanki çocuklarını askere yollamış gibiydik hep anneler. Biber gazlarıyla, tazyikli sularla tanışıp ara sıra evlere gelip birkaç saat uykuyla yine gittiler görevlerinin başına. Onlar geri çekildikçe başka gençler gitti onların yerine.

Yılmadılar.

Sosyal medyayı kullandık yoğun olarak. Haber alabilmek için, iletişim kurabilmek bilgilendirmek ve hatta destek olabilmek için tek çaremiz sosyal medyaydı. Çıkabildiğimiz kadar çıktık sokaklara. Yapabildiğimiz tek şey tüm kalbimizle direnenlere destek olmaktı.

İstanbul dışındaki diğer şehirlerdeki destekleri, kalabalıkları gördükçe gurur duyduk. Nasıl bir araya gelinirmiş öğrendi bu halk. İşte böyle dedik, böyle direnir bu halk. Polis şiddetine rağmen…

Sadece Gezi Parkı meselesi değildi bu hareket. Kutlayamadığımız milli bayramlarımız içindi. Dört bir yanımızdaki adaletsizlikler içindi. Diktatörlüğe savunanlara karşılıktı. Laikliğe son vermek isteyenler içindi. Ayyaş dedikleri içindi. Haksız zenginlikleri içindi. Kul köle olmamak içindi. Halkı koyun yerine koydukları içindi. Koyun olmadığımızı göstermek içindi.

Zorluklar karşısında yılmayarak, faşizme omuz omuza direnerek, tek bir kıvılcımla alevlenerek. Sanki karanlıkları yırtan bir güneş ışığı gibi. Bulutların arasından birden bire kendini gösteren güneş gibi.

İşte böyle…

Umudum var benim.

Şükran Okyay