Gibi gibi gibiyim

Bazı sırlarımı açıkça söylemem gerekiyor, ey günlükseven. Çocuk sesi, vızıltısını hiç sevmem. Hele ciyak ciyak ağlamak üzere bir çocuğun gözleriyle karşı karşıya kalmaktan sonsuz sıkıntı duyarım. İçim boğulur, ne diyeceğimi bilemem. Ağlama, adam gibi dur, diyebilirim ancak. O durumdan da kendimi saklı tutmaya çalışırım. Yürü kızım kereviz, geç gitsin diyebilirim en çok. Bu vızıltı sevmememin nedeni insan sevmemem, gıcık olmam falan değil. Biliyorum ki “sinir katsayılarımla alakalı” bir durum bu. Kardeşimin küçüklüğü de küçükken bana batıyordu, tabii vızıkladığı zamanlar. Ama çok severdim onu her abla-anneler gibi. Adam gibi çocuk, efendi, kitabıyla takılıp, müzik dinleyen, entelektüel bebeleri seviyorum. Yok öyle bir şey, diyorsunuz, parmaklarınızı kaldırıp beni göstererek “kötü kız” ilan ediyorsunuz, olsun, ama olsun, ben zaten bunları anı olsun diye yaşadım, diyebilirim ancak ve ancak.

Olaydan o kadar uzak, gırgırını da ta derinlerinde yaşayan bir günlükseverim ben de. Özellikle Afa Kadın’ın kadın biyografilerine gençkene-yani 15’lerimde bayılırdım, hala elime alır, saman kokusunu içime çekip Escada’nın veremeyeceği hazzı duyarım. Sakat saatlerime denk geldiniz, bakın 5 olmuş saat, yaaa…

Bir sırrım da Olimpiyatlar için özel Beijing şarkısına hazırlamam. Hem de ne hazırlık. Evde, banyoda, elimde lif, bir elimde Palmolive ile “Kontoramanti kontoromantati” gibi gibisinde bir şarkıyı, her an efektler yaratarak söylemeye, bestelemeye, Bach ruhumun olmadığı için lanetli bir şekilde Çince kendime hiddetlenmeyle geçiyor bu zamanlar.

Çince de Çince olsa. Türk ağzı, Akdeniz ruhu bir dilbilimsel bir veri taşıyamayacak kadar “uyduruk” bir şarkı, tutturduğum bu şarkı.

Belli ki ruhum cimdik cimdik yine. Birileri bu serseri arası Wooper ruhuma acil barbekü sosu serpmeli. Yanına da Akdeniz salata. Var mı bana yan bakan? Yok, olamaz zaten bu aralar. Ruhum çok acı biber soslu barbun kızartması gibi çünkü. Çeşit çeşit baharatların üzerine, ikinci sınıf bir tatlı yemiş, mide fesatından da yamulmuş gibiyim.

Son sırrıma gelince… Muhalefetsizlikten sıkılmış, limon gibi, içi dışına patlaklar veren, sarı sarı damar gibiyim. Konuşmak, tartışmak, beyin fırtınası yapmak gereken konulara giremememin, saflarda yer almazsan yanarsın, diyenlerin çemberinde kalmış bir haldeyim. Dibimizdeki savaşa, Ergenekon’u satır satır okusam da aralarda kaçırdıklarım, anlayamadıklarım ve anlamdırmak için kimsenin yardım etmemesinden son derece sıkıntı duyuyorum.

Bu sıkıntıya yara olabilecek tek şey, okumak, okumak, sonsuza, sabahlara kadar okumak galiba.

Okudukça sırlarım da artıyor.

Peki onu nasıl çözeceğim?