Gibi

Dünyaya geldiğimiz zaman hepimiz melek gibi günahsız oluyoruz.

Şimdi önce bu gibiye takıntılıyım. Kolay kolay yazılarımda ve şiirlerimde "gibi" sözcüğünü kullanmam. Çünkü "gibi" sözcüğü anlam bakımından başka bir sözcüğün önüne geldiğinde onun varlığını yok eder ve "sıfır " sayısı gibi toplamada etkisiz hale çarpmada yutan eleman haline gelir.

Örneğin. "Ben de senin gibiyim " dediğimizde seni, " sen de benim gibisin" dediğimiz de beni yutar yok eder bu "gibi" kelimesi.

İstanbul gibiyim..İstanbul gibi olunca ya İstanbulun bir hükmü yoktur ya da benim. "Ben İstanbulum" dediğimde ise İstanbulun her özelliğini taşıyıp ona bürünmüş olmaktr..

Şiirlerimde" yağmur gibiyim" demem. Yağmur gibi değil yağmur olmak istiyorum.. Gibi koyduğum zaman yağmurla benim melez halim ortaya çıkıyor. Ne anlamı olur ki yağmur gibi olmanın." Ya da Tarkan gibi dansediyorum", hemen herkes zıpçıktı gibi "Tarkanı taklit ediyor" der. işte gibi artık anlam özelliğini ve değerini eskisi gibi taşımıyor. O da mallesef dejenerasyona uğrayan kelimelerden biri.Türkçeyi lastik gibi yaptılar. Her söylediğimin arkasında bir muzurluk arayan buluyor. Komik aslında.

İkide birde Türkçenin önemini konuşuyoruz. Aslında vicdan dilini konuşmak önemli. Eğer vicdan sesinizi duyabiliyorsanız, konuştuğunuz dil hangi dil olursa olsun düzgün konuşursunuz. Noktası noktasına..

Bu hayat hepimiz için ayrı bir senaryo oluşturmuştur. Hepimiz rolümüzü oynuyoruz. Kimimiz bunun bilincinde kimimiz değil. Rolümüzü o kadar ciddi oynuyoruz ki kendimizi kaybediyoruz. Bunun sembolik anlamı Yüce ağacın tepesindeki baykuşun, dallarında zıp zıp zıplayıp, ötüşen serçeyi bilge bir sessizlik içinde seyridir. Bilmem bu hikayeyi duydunuz mu. Baykuşun oradaki anlamı kendi merkezinden ayrılmayan ve hayatı bize verilen bir sınav olarak görüp gerçek anlamda değerlendiren ruhun sembolüdür. Kendi aklı vardır. Evet ruhun kendi aklı vardır. Bir de zihnimiz vardır. Ruhumuzun aklıyla fizik bedendeki aklın arasında bizim acı çekmemize, hatalar yapıp hala ders almayıp tekrar tekrar önümüze çıkan aynı senaryolara meydan veren zihin..

Çoğu arkadaşımı, KENDİ BENLİKLERİNDEN KENDİLERİNİ HABERDAR ETME ÇABALARIM YÜZÜNDEN KAYBETTİM. Hata yaptım tabii. Çünkü her insanın içsel aydınlanma yaşayacağı bir musibet mutlaka vardır. Üzücü bir durum. Ama benim dikkate aldığım bir cümle vardır.

"Rüzgârın yönünü değiştiremediğin zaman, yelkenleri rüzgâra göre ayarla. Çünkü dünya, karşılaştığın fırtınalarla değil, gemiyi limana getirip getirmediğinle ilgilenir." Zekeriya beyin yazısından aldım.

Hayat yaşadığınız şeylerle ilgilenir. EĞER BİR ZORLUKLA KARŞILAŞTIYSANIZ DİKKAT EDİN VEYA HATIRLAYIN . "Daha önce böyle bir sorunla karşılaştığımda ne yapmıştım". Hatırlamıyorsanız, hatırlatana kadar hayat onu karşınıza temcit pilavı gibi ısıtır ısıtır koyar. Siz de" yahu niye durmadan benim başımda bu olaylar" dersiniz.

O yüzden birşey okuyorsanız kendinizle kıyaslayın, birşey yaşıyorsanız daha önceki başka bir yerde gördüğünüz, okuduğunuz duyduğunuz , bir kitap, bir öneri, bir öğütle kıyaslayınız. YAŞAMADIĞINIZ BİŞEYİ YAŞIYORMUŞ GİBİ anlatmanız herkesin hoşuna gider ama bilmediğiniz bişey var. Ruhunuzla iletişim kuramadığınızdan dolayı, ruhunuz olaydaki deneyimi merak ederek sizi o olaya sokar. İki yüzlü olmadığınız halde iki yüzlü olmak zorunda kalırsınız ve bunun o an için gerekli olduğunu savunursunuz.

Ama karşınızdaki insanlar o an sizin iki yüzlülüğünüzü farkettiyse yandınız, farketmediyse şanlısınız. Ama her iki durum da sizin yaşam planınızdaki gereklilikti.

İnsanlar nerde, ne yaşıyorlarsa yaşasınlar kendi farkındalıklarında olarak yaşamalı

Sevgili Ersin Arkadaşım için bir yorum yapmıştım. O bana o yorumda ne demek istediğimi daha geniş bir şekilde anlatmamı istedi. Ben bunu kendisinin izniyle bir söyleşi şeklinde dile getirdim. Her ne kadar sürçi lisan ettiysem affola

Herkese hayırlı ramazanlar