Gidenler ve hüzünler

Geçtiğimiz on beş gün gün içinde belli alanlarda kendini kanıtlamış ve halkın sevgisini kazanmış kıymetli değerler alem değiştirdi. Sizlerin de malumu üzere ilki Savaş Ay diğeri ise Nejat Uygur’du.

Savaş Ay, bu ülkede televizyonculuk ve gazetecilik denildiğinde akla ilk gelen duayenlerdendi. Yıllarca çeşitli gazetelerde çalıştı, A Takımı adlı bir tartışma programı yaptı. Aynı zamanda değerli bir ses sanatçımız Şükran Ay’ın oğluydu. Elli dokuz yaşında bu alemden göçüp gitti.

Tabii ki onu unutmayacağız, o zaten kendini unutturmayacak…

Nejat Uygur deyince aklıma ilk olarak “Param Yok Memed” gelir. Çocukluğumun pazar günlerinin neşesi. “Halıya basma lan” repliğini hiç unutmam.

Nejat Uygur öğretmen bir anne ve subay bir babanın oğlu olarak Kilis’te dünyaya gözlerini açmış ve çocukluğunun yanı sıra ömrünün uzun bir bölümünü Anadolu’da geçirmiştir. Bir dönem Manisa’da da yaşamıştır.

Nejat Uygur kuşkusuz ki Türk Tiyatrosu denildiğinde akla gelen ilk isimlerdendi.  1949 yılında kendi adını verdiği “Nejat Uygur Tiyatrosu”nu kurmuş ve profesyonel anlamda bu mesleği devam ettirmiştir.

Nejat Uygur’u Kilis’te keşfeden ve Türk Tiyatrosu’nun altına adını altın harflerle yazdırmasını sağlayan İsmail Hakkı Dümbüllü’dür. Dümbüllü ise Geleneksel Türk Tiyatrosu’nun son temsilcisi ve tulûat sanatçısıdır.

Nejat Uygur çocukluğunda pilot olmak istediğini söylermiş. Belki pilot olamamıştır ama tiyatrodan yaptığı kanatlarıyla seksen altı yaşında başka bir aleme uçmuş ve ölümsüzlüğün sırrını bulmuştur.

Dokuz gün arayla kendi alanlarının duayenleri olan Savaş Ay ve Nejat Uygur bu alemden sonsuzluk alemine uçup gitti. Fakat bu alemde de sonsuzluğun sırrını bularak…

Veda yazıları yazmak bir bakıma üzücü bir bakıma da insana vefa duygusunu hatırlatan cinsten oluyor.

Ruhları şâd olsun…