Gidiyorum gidiyorum...

Şu an kafam o kadar karışıkki... Aslında burada olmak istemememin nedenlerinden biri de bu. Ailemin yanında olunca nefsime ağır gelen şeyler yaşasam da gülüyormuş gibi yapıyorum. Halbuki içim yanıyor, beynim uyuşuyor, çıkıp gitsem, çığlık atsam, bişeyler yapsam.

Bugün moralim ilk bozulduğunda ablamı aradım. Ablam dediysem yüksek lisans yaparken tanışmıştık. Ailemden ilk ayrılıyordum ve çok zorluklar yaşadım. Yanımda hep onu gördüm. Annem gibi başımı bekledi hasta olunca, hafta sonu planlarını değiştirdi benim için. O yüzden ona copymum diyordum. Ben şimdi ailemin yanına döndüm, o orada kendi ayakları üzerinde durmaya devam ediyor. Ben ise hala kalkmaya çalışıyorum ayağa. Neyse işte... Bugün ablamı aradım, konuşmak için... Ama geceden kırgındım ona. Gece mesaj atmıştım. Ne gece ne sabah ne de öğleden sonra bana döndü. Bugün ablamı aradım, konuşmak için... Telefonu açtı, neden cevap vermediğini sordum, çok hoşuma gitti mesajın, gülümsedim ama cevap vermem gerektiğini düşünmedim dedi. Ama benim için önemliydi. Canımın sıkkın olduğunu söyledim. Dinleyebileceğini söyledi. Yani cevap veremem. İyi dedim, iş yerinde dedim, akşam bu saat oldu ama hala aramadı.

Halbuki onunla konuşmaya çok ihtiyacı var kardeşinin...
Ona sarılıp uyumaya çok ihtiyacı var kardeşinin...
Çözüm bulmak istiyor, hayatındaki terslikleri paylaşmaya çok ihtiyacı var kardeşinin...


Yok...
Ablam yanımda değil...
Hissetmek istediğin her an yanındayım lafı da yalan...
Senin gibi dünya...
Yine hayal kırıklığına uğrattın beni...

Şimdi odamdan çıktığımda bunları sizinle paylaşmamış gibi, çok mutluymuşum gibi oynayacağım. İyi sahneler bana.
İyi geceler sana...

Gidiyorum... Gidiyorum...
Yalnızlığı da aldım yanıma...
Teşekkür ettim her şey adına...