Girme artık hayatıma sigara...

Biter elbet alışkanlıklar da düşünceleri kökten değiştirebilirsek. Bıraktım sigarayı. 3 hafta oldu. Önce kilo sorunu ortadan kalkacaktı, 6 ay sonra da sigara. 10 kilo vermek vardı hesapta. Verdim şükür. Hatta 11 bile oldu. Ama sigarayı bırakmayı erteleme bahanesi midir, yoksa hala vermem gerkiyor psikolojisinden kurtulamamaktan mıdır bilmem, yok bir 10 kilo daha vermek istiyorum diye erteledim sigara bırakmayı. Ama sinmedi içime, kendime verdiğim sözden dönmek olacaktı. Bu kez kendine haksızlık yapma, bu kez kendin için bir şeyler yap ve bırak artık dedim kendi kendime.
Ne zaman başladığımın gününü, dakikasını hatırlıyorum. Çok kızmıştım. Bir cam kırmak, sert bir yumruk atma ihtiyacı vardı bastıramadığım. Vursam ya elim ya kolum kırılacak kadar kötü hissetmiştim. O güne dek ısrarlı sigara karşıtı insan, ben, sigara bulabileceğim arkadaşımın yan odada olduğunu fark etmekte geç kalmadı. Bir nefes... Sonrası malum. Öyle başkalarından rica etmeyi de sevmediğim için ertesi sabah bir paket Camel alınmış ve 6 sene boyunca, her gün bir paket tüketilmişti. Sorgulanmadan başlanmıştı, içilmişti, bırakılması planlanmıştı, ama çok ileri tarihe atılmıştı proje. Daha çok vardı... Yumurta kapı hikayesi işte.
3 hafta bitti sigarasız. Nasıl içmişim diyorum, özlemiyorum ne kokusunu ne elimde duruşunu. Beklemenin ne demek olduğunu fark ettim. Ne kadar sabırsızmışım anladım. Sigara yakar, aldırmazmışım verdiğim siparişin gelişini. Birisini mi bekliyorum, sorun değil, bir sigara = 10 dakika. Ara vermek mi istiyorum, bahane hazır, kahve sigara. Hani hepsinden geçtim, sigarasız da beklemeye alışırım, kahveyi de sigarasız içerim de, kızdığım an, kimseye dokunmadan, kendimi yatıştırmanın bir yolunu bulur muyum diye meraktayım. Hani o anı geçiştirmenin, çikolata yiyerek mutluluk hormonu salgılayarak, kilo alarak değil de başka bir çıkış yolu olması gerekir diye inanıyorum. Sizler ne yaparsınız kızgınlık anınızda?