Gitmek gerekiyorsa gitmelidir!

İyi kalpli yalnız bir adam bir gün bir koza bulur. Kozanın içinde küçük bir tırtıl vardır. Adam çok sever bu tırtılı. Onunla tüm yalnızlığını, tüm sevgisini paylaşır.

Gel zaman git zaman tırtıl büyür, güzel bir kelebek olur. Adam kelebeğine hayran, bırakmaz onu bir türlü. Aslında kelebeğin aklında dağlar, kırlar, çiçekler vardır da;
kıyamaz bir türlü adama ve sevgisine, yalnız bırakmaz onu. Üç günlük ömrünü sevildiği ve sevdiği yerde geçirmeye hazırdır.

Ama adam bilir ki; "Sevmek bazen vazgeçmeyi de bilmektir." Kelebeğine son kez bakar ve onu salıverir özgürlüğüne, kırlarına, çiçeklerine doğru...

Kelebek mutlu olmasına mutludur ama hiç bir meltem, hiç bir çiçek yaprağı adamın avcunun sıcaklığını andırmaz. Aklında adam, o çiçek senin bu çiçek benim dolaşır saatlerce...

Adam bir kelebeğe sevdalı, bakıp durur boşluğa.
Kelebekse hala konacak sıcak bir avuç aramakta!!!

Böylece kelebek şunu anlar; "Bazen ait olduğumuz yer orasıdır; sıcak bir avuçtur biliriz. Ama o yerin bize ait olma ihtimali bir hiçtir."

Böylece adam şunu anlar; "Hiç bir sevdayı yalnız sevgiyle yaşatamazsınız."

O günden sonra kelebek, adama duyduğu özlemi gömecek bir dağ aramaya başlar. Ama gücü tükenene dek arayıpta bulamayınca anlar ki; "Hiç bir dağ bir özlemi gömebileceğimiz kadar büyük değildir."

Adamsa artık sevdasını koyar avuçlarına kelebeğinin yerine. "Gitmek gerekiyorsa gitmelidir, gitmek gerektiğinde kalmaktır yalnış olan"...

AYŞEGÜL OCALI