Gitmek ya da gitmemek, işte bütün mesele bu.

Ardarda iki yazı yayınlamak çok iyi olmuyor aslında.

Fakat dayanamayacağım :)

Ha ha!
He he!

Yaptım, bu sefer başardım, işte budur.

Bir oğlak gibi sekerek dolaşabilirim. Nedense mutlu olduğumda aklıma bu görüntü gelir: Kırda bayırda kendi halinde seke seke dolaşan mutlu mesut gezinen bir oğlak.
İşte şu an ben oyum :)

Ben gittim dostlar, inanın ki yaptım.
Ben gittim senden, bilmem geride ne bıraktım ama ben gittim.
Makus talihimi yendim.
Sende herşey bambaşkaydı ya hani, ben bambaşka, sen bambaşka, aramıza yüzyılların girişi de benim elimle oldu, giden ben oldum, sonumuz da bambaşka.
Sen kalansın, giden benim.

Yok benim tarihim de bu benzer bir öyküm.

Canım acıdı, yüreğim yaralandı, kuyulardan kuyu, kederlerden keder beğendim.
Gittim yine de, dönmedim.
Az sonra şu kapıdan çıkacağım ve bir daha gelmeyeceğim dedim ya sana,

Bu kez sözümü yemedim.
O kapıdan çıktım, hüzünlü adımlarımla sarsılırken ömrüm, arkama bakmadım.

Tabi ya, bakamazdım zaten.

Öyle derin bir kederdi ki içimdeki, önüme bakıyordum, başım ağırlaşmıştı öne düşmüştü, yolları süpürüyordu sanki gözlerim.

Unutulmaz bunlar.

Sevgili...
Sevincim seni öylece bırakıp gitmemden değil.
Senin -belki- kalbini yokluğumla kırmış olmamdan değil.
Kısasa kısas etmedim inan ki.
Anla bu zavallı yüreği...
Ben kendimi kendime ispat ettim.
Gittim ya hani, dönmedim bir daha bakmadım yüzüne.
Ben bunu yapabilmiş olmayı kutluyorum şimdi.
Göğsümde koca bir çukur,
Gururumu kurtarışımı kutluyorum.
İrademi tebrik ediyorum kendimce.
Anla beni.

Sevgili alaycı savcım sinsi sinsi konuşuyor arka planda.
Gitmekten başka şansı kalmayanların gitmesi geçerli değildir, öyle biline! diyor...
Bilmem, öyle midir?
Kendimi, benliğimi, gururumu, aşkımı kurtaracak şey bu idi.
Seçenekler vardı elbet, aynen öncekiler gibi. Seçenekler hep olur.
Kalabilirdim.
Kalbim de kan ağladı çoğu zaman, dönmek de istedim bazan.
Ama set kurdum önüne kalbimin, öfkeyi koydum, utancı koydum, dargınlığı koydum.
Yaa sevgili!
Sen beni utandırdın, sen beni darılttın, öfkemi içimde çoğalttın.
Sen beni en hassas yerimden kırdın.

Benim gidişim nasıl bir gidiş biliyor musunuz?
Bihter'in telefonda kırgın, çaresiz, ağlamaklı, yenilmiş, kabullenmiş o çocuksu "peki" deyişi gibi.
"Peki" dedim sana sevgili, boynu bükük.
Ve gittim.

Gidebildim.