Gittin ama süt dişlerin bende kaldı..

Çoçukça...
...
..
.

Çocukluğmu anımsadığımda aklıma gelen en tuhaf anılardan biri, diş çekmek.. Başta her çocuk korkar ama sonunda başarı gelir. Sanırım sadece Türklerde olan bizim Türk aklının ürünleri diş çekiş yöntemleri çocukların korkusunu yenmesi içindir, bunlar kapıya iple dişi bağlamak kapıyı kapatarak dişi çektirmek, ipi direk dişe bağlayıp birden çekmek ve bunun gibi bir çok yöntem ama benim ailemin en çok zorladığı ve en güzeli bişey ısırmaktır. Bişey ısırarak diş çekmek güzeldir, ısırırsın ve (genelde bu yeşil sert sulu bir elma olur) elmayı yemeye başladığında bi bakarsınki dişin elmada kalmış sende elmanın nefis tadıyla başbaşasın.. Ancak iki şey önemlidir. Birincisi ısırılacak şey büyük olmalı, ikincisi kocaman ısırılmalı ki diş orada kalsın.

Aslında benim konum ne dişle nede çocukla alakalı. Ben sadece anlattığım bu konudakı yeşil ısırılmış elmayım... Konum Aşk.. Aşkı tanımlamak değilde ne işe yarar, ne zarar verir o benim konum. Aşk denen şey tek taraflıdır önce buna alışmak lazım. O yüzden reddedilmek insana acı vermemeli insan kendi içinde yaşamalı bunu. İpi kendine bağlamalı ki kapıdan nefret etmeyesin. Aşk diş çekmeye benzer çünki her karşına çıkan senden bir ısırık alıp, süt dişlerini bırakır gider. Ayrıldıkdan sonra sana uzun süre acı veren şey o süt dişleridir işte. Aşkın garip yanı, o acı veren dişler senin için ondan kalan hatıralardır onlara bakar ağlarsın hatta ondan birşeyler kaldığı için mutlu olursun. Taaki bir başkası gelip seni diğer yanından ısıranadek....