Göç

Tahtaları kararmış, sıvaları dökülmüş

Kaderini bekleyen metruk bir ev gibiyim!

Her aşkın nihayeti gönüllerdeki külmüş

Sevdanın ocağında ölgün alev gibiyim!

Doktorlara koşturdum: “Kalbin kıvrak!” dediler

“Sana böyle ne oldu eski toprak?” dediler

“Dönüş aslımızadır, aksi yasak!” dediler

Yollarda sendeleyen yaralı dev gibiyim.

Bunca yıl bulamadım dünyanın hoşluğunu

İçmedim ki bilemem gönül sarhoşluğunu…

Düşünürken kendimce yaşamın boşluğunu

Minareden yükselen hicaz peşrev gibiyim!

İçimde bir fırtına; başta boran, tipi, kar…

Temelim sarsılıyor, saçaklarım uğuldar!

Ha düştüm, düşeceğim… Tut elimden nazlı yâr

Yıkımcıya havale en son görev gibiyim!

11 04 2016 09.51

Salih ERDEM