Gökyüzüne Bakarım

Yağmurun solgunluğu derede boyutlanır
Annenin ise çocukta

Elimin uzağında poyraz armudu, yorgun sonbahar

Kırlar deyince, alıç ağaçları, ahlâtlar
Gökyüzü, ot…
Kırların giysisi yalnızlık

Bir şehir donatırım, bir de sözcüğün olur

Yeleğimi rüzgâr uçurur yoruldukça
Mendilin yere serilir terden
Yaban havayı kokla, dereleri toparla

Bıçakla karpuzun kalbini, kanını sil

Ellediğim bulutları gökyüzü doldurur nasılsa

Hikâyesi terli yaşlı avlu
Çözüp oturur sonbaharında günün yorgunluğunu
Dişiliğini dökerek çoğalır çiy

Öylesine izlerim yoksul otları

Kötü bir huyum var, gökyüzüne bakarım
Patikayla düğmelerim tepeleri

Çocuk değilim desem, tutup baş göz eder annem

Bir hatıra edinirim kendime
Tarlaların kalbinden kazıp çıkardığım

Bir tümce donatırım, bir de şarkın olur.

(Akatalpa, Kasım 2010, Sayı 131)