Gölgedekiler

Sinoplu filozof, Diyojen, (M.Ö. 412-323) Gündüz elinde fenerle gezerken,

“Ne arıyorsun”? Diye soranlara, 

“Adam arıyorum, adam!” (Gerçek insan, Adalet…) der.

Aydınlık içinde karanlık; YAKAR.

Gölge, soğuktur. Gizemli bir havası vardır.

Ortalık, açık net görünmez, Kamufle olmuştur: Toz, kir, pas. Yoktur görünen. Yok sanınır olan.

Bazı yerler tam gölgedir,

Hiç ışık ulaşmaz oralara,

Koyu, kapkaradır.

Zorlukla nefes alır, ortamdan, kararan;” Kara Canlar”.

Bazı ışınların ulaştığı gölgeler, kıpırtılıdır. “Aklı, Karalıdır”.

Buradaki canlar, ışık ulaştıkça serpilir, büyür, gelişir; geliştikçe, görür. Karanlık aydınlanır.

Işıksızlıkla, uzaklaşıp” Büyüyen gölge”; aydınlandıkça, yakınlaşıp “Küçülür”.

Sabah, akşam vakti misali, büyük gölgeler,” Doğum ve Batışlardadır”.

Ümittir; Karanlıktaki aydınlık. Kokutan, Aydınlıktaki karanlıktır.

Canan