Gönül huzuru

Şimdi size, "Bugün çoook mutluyum" desem, özel bir şey oldu muhakkak diye düşünürsünüz. İnsan niye çoook mutlu olur ki durup dururken değil mi?

Yok, özel hiç bir şey olmadı.

Çalıştım, sadece çalıştım bugün.

Her gün çalışıyorum, hatta bazen pazarları bile. Yani zaten hep en iyi yaptığım şey, çalışmak.

Peki?

Pekisi, kafamın içindeki dağınıklığı toparladım. Hepsi bu.

Dağınıklıktan hoşlanmıyorum. Hele kafamın dağınık olması durumuna tahammül edemiyorum.

Her şey yerli yerine oturmalı, bilmeliyim neyin nerede olduğunu, neyi ne zaman yapacağımı.

Son bir kaç aydır bir sürü değişik ve karışık işle mesşgulüm. Bir ay daha süreceğe benziyor bu durum. Günü gününe yetişmesi gereken rutin işlerimin de sürdüğünü göz önüne alırsak epey bir zorlanma halindeyim yani.

Ama bugün hiç ziyaretsiz, tam konsantrasyonlu bir çalışma günü oldu. Plânladığım işi yapamamama rağmen, yarım kalan bir dolu işi tamamladım.

İşte bu! Beni çoook mutlu eden bu; yarımları tama tamamlamak. Gönül huzuru ile evime dönmek.

Bu nasıl bir şey biliyor musunuz?

Kötü hiç bir şeyden etkilenmemem demek. En acısı bol şarkıyı dinlerken bile gülümseyebilmem demek. Sanki ayrılık değil de kavuşma şarkısı dinliyor gibi hissetmem demem. 

Darısı başınıza...