Gönül

Bu günler de duygusallığım tavan yaptı gene.
Hiç bu kadar ağlamamıştı gözlerim. Son günler de aktığı kadar, hiç böyle yoğun akmamıştı yaşlarım.
Yüreğim boşalacak yer arıyor.
İçinde esen kasırgaya daha fazla dayanamadı da yıkıldı gönül duvarlarım.

Her dertli türkü de boğazım düğümlenmez, gözlerim yaşarmazdı böyle.

Hüzün, önceden bu kadar sık uğramazdı bana. Şimdi her Allahın günü bende.

Kaderime kederimi yoldaş ettim. Keder ben de, hüzün bende. El ele, diz dize, göz göze yaşayıp gidiyoruz.

Hiçbir yola yolcu olamadım.

Konaklayacak hanım olmadı.

Ansızın çalacağım kapı da yok.

Bütün kapılar tek tek kapanıyor.

Yer yok, yurt yok.

Dalgalı deniz de boğuşuyorum, yanaşacak liman yok, çıkacak kara yok.

Rüzgar da sallanan yaprak misali; düştüm düşeceğim.

Anlaşılan, benimle birlikte duygularım da yaşlandı, yoruldu, bitap düştü.

Her acı da, her hüzün de dağılıyorum böyle.
Bu kadar kolay dağılmazdım önceleri. Ağlamak için bahane arıyorum şimdi. Ve buluyorum da.Hem de istemediğim kadar çok.

Soruyorum kendime. Değer mi peki. Cevabımda hazır:Değmez.
Ee bu gözyaşları neyin nesi o zaman.
Onlar, yıkılan gönül duvarlarımdan dışarı sızanlar.