Gönüllü

Gönüllülük deyince aklımda iki sahne canlanıyor genellikle. biri şu meşhur kahramanlık filmlerindeki gibi, gitmesi var ama dönmesi olmayabilecek harekatlara gönüllülük bazıları tereddüt halinde iken birden birinin çıkıp vazifeyi üstlenmesi. bir de Kemal Sunal nam-ı diğer Şaban tiplemesinin istemediği halde arkadaşlarının bir adım geri çıkarak Şaban'ın üstüne yıktıkları gönüllülük sahnesi. Ama iki sahnede de muhataplar yapılması gereken ve gönüllülük gerektiren işler için potansiyel aday statüsünde olsalar bile, birinde tebrik eden ifadelerle dolarken insan, diğerinde acıma hisleriyle doluyor.

Fakat asıl çelişki şu noktada oluşuyor şahsımca; üstüne vazife olmadığı halde gönüllü olmak. Ansızın yırtık bir yerlerden fırlayıp fikirleri beyan eden gönüllüler. Bazılarının beynini bulandırmada benim ise artık midemi bulandırmada gönüllü olanlar. Halbuki yaşantıları ve geçmişleri, riskli bir görevi üstlenecek kadar kahramanımsı bir insani yapılarının olmadığını, ve Şaban gibi istemedikleri bir işin içinde olacak kadar saf olmadıklarını birçok kez kanıtlamış durumda. Ama kızmıyor ya da sinirlenmiyorum bu tiplere artık. Sadece şu satırları yazarken pis bir Nuri Alço gülüşü şekilleniyor yanaklarımda çayımdan bir yudum almadan önce. Ne de olsa 367 kere çek pis, gizemli, soğuk demir ellerini şu ülkeden desek de, anlamazlar...