Gözkapağı serüveni

Kırmızısında uyanır akşamın. Yağmur değmiş yüzünü öpücüklere sıvıştırdığı an gözdamlacıklarını yarıştırır bellek aynasında. Yağmurdan öte kazanan gözyaşıdır. Koşmaya heves eder. Gelincikler dolanır papuçlarına. Toprağın göğsüne başı değer. Umutçukları saçılır dört bir yana. Karıncalar, onları alır taşır gideceği yere kadar yatıştırır. Kelebekler karşılar. uçurur uçurumlardan. Irmakların köpüğünde balonlaşır. Gökyüzüne hüznü dağılır; martılar taşır yükünü kırılgan iklimlere ve de dem düşkünü yusufçuklar uçuşur saç diplerinde. Uçmayan uçurtmasına darılır, kızarık yanaklarından makaslanmayı bekleyen çocuklar gibi. Rutubetli burnunu çekerek tavana ilmekleşen bakışlarını çalar zifiri karanlık derken cigarası mıydı pos bıyığında son solukluk tüten; yoksa kanıp gittiği hülyaların marifeti miydi bu nokta nokta ateşçikler, zifiri karanlıkta saçaklaşan ateşböcekleri...

Ranzadan inmeye yeltenir, kırılgan bacaklarına hükmü geçemeyende bir azmeder ve demirli pencereye ağır aksak yönelir. Saksısına dar gelen aşkıngözyaşları çiçeğine uzanır elleri. Hüzün tutar katrankarası gözlerini. Bir iki gözyaşıyla hayat vermek için eğilir bu yapraklarından damlayan damlacıklarla üremesini sürdüren çiçeğine ve uyurgezer şiirlerinden bitanesini fısıldar:

Kıpırdamadan esintisinde karamsı bir bulutu ağırlarsın
İniltisinde uyanmışlığım vardır ki dalların en uç noktasına uzanma güdüsü
Ve de tutkalına yapışıp kalmayı arzuladığım tıtırlı ağaç gövdesi
Sanmalı bir düşün kovuğunda uykuda kalmak mı hayat
Arının çiçek özlü ağzından öpmeli mi
Şişkin dudaklarla yarin yüreğini peteklemeli mi sahi sevdalara
İrkintili puslu bir sabah sislere el sallarken gözden uzak
Bam teli titrek yanık bir türkünün öyküsüyle yalnızlığın gölgesinde üşüyorum
Oysa busesi ısınmış çiçeklerden güldür kaskatı kesilen yüzümü çözdürecek
Yaşamdan kaç mutluluk çıkar
Kaç hayat elbisesi
Kaç tane göz yaşı
Kaç kilometredir sevginin uzunluğu
Kaç gamze lazım dolu bir tebessüm için
Yaşamdan kaç mutluluk çıkar yürekteşim kaç...

Yavaşça doğrulur ve köpek dişine diş geçiremeyen bir yeniklikle gülümser kanayan alt dudağına. Adı konulmuş konulmamış tüm yaşanmışlıkların şerefine dudağını sızlatırken, kendinden emin adımlarla ranzasına yanaşır'' üç basamaklı bir merdiven nasıl çıkılır be! işte böyle'' der ve kederli suskun yalnız başını, kuş tüyü yastığının kanatlarına gömer ve dudağındaki damlalaşan kanla'' iyi geceler Aşkıngözyaşları'' der; ben uyurken sakın ağlama olur mu...