Gözlerin öyle söylemiyor

Herkesin gözlerinde derin bir keder var, saklı bir hüzün var, kaygı var.
Bu aralar kiminle konuştuysam bunu görüyorum. Ağzı umutlu sözler söylüyor, heyecanını anlatıyor, gözleri ise apaçık onu yalanlıyor.
Herkes böyle de ben farklı mıyım?
Hayır.
Sabahları aynaya baktığımda gülen değil, hüzünlü gözlerle karşılaşıyorum. Değişsin diye dudaklarıma gülen bir ifade konduruyorum, yok, olmuyor. Gözlerim sahteliği kabul etmiyor.
Dün bir arkadaşımla birlikteydim. Her şey yolundaymış, öyle söylüyordu, artık hayatın güzelliğinin tadını almaya başlamış. Çok sevindim, sonunda uzun zamandır yaşadığı depresyon havasından çıktığı için. Ama bir an, dinlemeyi bırakıp gözlerine takıldım, onlar başka başka şeyler anlatıyordu. Kaygı yüklüydü, kederi atamamıştı.
Bugün başka bir arkadaşımla ders arası sohbetteydim. Konumuz bambaşkaydı, yeni bir atılımın eşiğindeydi, heyecanlıydı, ama kaygılıydı. Haksız da sayılmazdı. Yalnız, insanın yeni bir atılımın eşiğinde daha coşkulu, heyecanlı olması gerekmez miydi?
Dünya öyle hızla değişiyor ki, hayat şartları öyle zorluyor ki bizi, en mutlu olmamız gerektiği zamanlarda bile sonuna kadar yaşayamıyoruz bu duyguyu.
Çok mu kompleks oldu hayatlarımız? Çok mu fazla şeye yetişmeye çalışıyoruz? Gelirimiz az giderimiz mi çok? Bu hüzünlerin, kaygıların sebebi biraz da parasal mı yoksa? Yoksa aradığımız aşkı mı bulamıyoruz, aşka inanmayan adamların arasında? Bulsak artık o nesli tükenmiş romantik adamı mutlu olur muyuz?
Bazen, "Keşke diyorum, sokaktaki şu avare kadın gibi, evindeki şu televizyon dizisinin geleceğinden başka bir şey düşünmeyen kadın gibi olsaydım. Bu kadar çok şeye kafamı yormasaydım, sorgulamasaydım, didiklemeseydim. Belki daha mutlu hissederdim kendimi."
Bilmiyorum...
Gözlerimin artık hüznü, kederi değil, neşeyi, heyecanı yansıtmasını istediğimi biliyorum yalnızca.