Gregory Peck, babam ve İsmet Abim

Abim, babamın gençliğini Gregory Peyk’e benzetirdi. Ben de abımın yüzünü. İsterseniz, Mübaşir’in Ailesi sayfasında (www.mubasirhuseyin.org) abımın fotoğraflarına, bir de yanda ki fotoğrafa bakin. Doğru muyum?

Gregory Peyk’in bir filmi vardı. Belki uç, belki de beş kere seyretmişimdir. Simdi o filmin gectigi yerlerde, benzeri olayların içinde yasadığımız için, filmi yapanların ne kadar cesur olduklarını daha iyi anlıyoruz.

Filimde genç bir beyaz kız, bir zenci delikanlıyı suçluyor. Irzıma geçti, diye. Bir beyaz, o zamanlar, bir zenciyi suçluyorsa isi bitik. Ne savcı, ne hakim. Ne de jüri. Hepsi beyaz. Hepsi zencilere hayvan gibi bakıyor. Adamı asacaklar. İki çocuk babası, dul bir avukat, bu zenci çocuğu savunuyor. Her şeye rağmen. Adam iki çocuğunun hayatından bile korkuyor. Ama, sonuna kadar da zenciyi savunuyor. Avukatın ismi Atticus. Oğlu babasını ilk ismi ile çağırıyor. "Edikis... "

O kadar bela, pislik, tehdit altında bu isi nasıl yapıyor? Hem de o donemde? (Filim 1960 de çevrilmiş. Avukatın oğlu ile ben yaşıtız!)

Avukatın çocukları babalarını gizlice mahkemede zencilere ayrılmış balkondan izliyorlar. Duruşma bitiyor. Alt kattakiler salonu boşaltmış. Üst kattaki zenciler; bizim çocuğun babası avukatın evraklarını toplayıp, salonu terk etmesini ayakta bekliyorlar. Avukat salonun kapısına doğru yönlendiğinde, kir saclı bir yaslı zenci küçük çocuğun kulağına eğilip, fısıldıyor:

"Ayağa kalk! Baban salonu terk ediyor!"

Bu filmin mahkeme sahnesinden, siyah beyaz Gregory Peck’in fotoğrafını yayınlıyorum.

Buradan; hayatta olmayan babamı, hem de Gregory Peck’i anıyor, abimin de ellerinden öpüyorum.