Gülüşünden Öpmek Üstüne..

Ortam yok benim; ya hiç sevmiyorum ya da suyunu çıkarıyorum sevmenin..

Başka türlüsünü beceremiyorum.

Sevdim mi, birine değer verdim mi dünyanın bütün dillerini konuşacak gibi hissediyorum mesela..

Sıralıyorum ona olan hislerimi anlatabilecek ne varsa..

Sesi yüreğime serçeler bırakıyor, gülüşünden öpmek istiyorum..

Sokağın tavanı kadar çok seviyorum..

Ne varsa veriyorum işte kendimden..

Anlaşılabildiğimden ya da ciddiye alındığımdan emin falan da olmaya uğraşmıyorum.

Doğaçlama seviyorum ben, nasıl gelirse işte o an..

Nasıl görmek istiyorsam öyle görüyorum.

Sonra bir an geliyor, kısacık bir an; bütün o debelenmenin boşa olduğunu anladığın...

Bunu anlamak çok yaralıyor. Öyle ufak bir kırgınlık değil bu inanın, insanın kolunu kanadını kırıyor.

Ne kendini umursuyorsun o saatten sonra ne de elin yanaşıyor yeniye..

Ama artık anladım ki kimsede büyülü şeyler yok, sevmeyi abartan benim.

Kimsenin suçu yok, çünkü ben onlardan hiçbir karşılık beklemiyorum...