Zamana Dair...

Hayallerimin kahramanları öldüğü an, bütün umutlarım yok oldu. Umutlarım birer birer solduğu an, yaşama sevincim kayboldu...

Zaman zaman güneş tutulmasına maruz kalır hayatlar.
Bütün ömür karanlığa bürünür. 
Geçecek diye kendini avuttuğun saatler son kördüğümünü yaşar. Yasam, tutulma saatini bir dakika bile geçmez.
Durduğu ana ihanet etmek istemez gibi soluksuz yaşar vakitler. Her gün siyah ve beyaza uyanır bedenler. Farklı düşler görür, imkansız olduğunu düşündüğü her şey bir bir serilir önüne de görmek istemezler. Hayat o kadar acımasızdır ki neyi getireceği ya da neyi götüreceğini belli etmeden yaşar seninle. Bazen can ciğer bir dost bazen sinsi bir arkadaş. Ya geçen zamana ne demeli, kayıplarla, kederle... Tabi bunun yanında kazanımlar? En güzel yaşları vermedik mi zamana? Esir almadı mı en güzel anlarını? Bir düşün neyi ne kadar yaşayabildi insan? Ne hüsranlar a boyun eğdi bu beden? Ve hangi en güzel anlarını yaşadı? Dibine kadar yaşamakmış oysa geç öğretiyor zaman. Geç öğreniyor insan.
Önüne çıkan her engeli aşmaya çalışıyor insan, düştüğünde kalkmaya çabalıyor, belki de ağır depresyonlar geçiriyor ya da en basiti kabulleniyor. Baş edemeyince bir şeylerle alışıveriyor insan. 

Bekliyor insan, para kazanmayı, evlenmeyi, mutluluğu dünya da başına gelmesini istediği en güzel şeyleri bekliyor. Ne uzun bir bekleyiş bu, bunalıyor insan. Sabırlar biriktiriyor önce tohumlarını atıyor toprağa... Sonra örseleniyor hayat çarkının içinde... Yok artık sabrı, yok yarınlara.  Yorgun düşüyor beden, zihin, ruh... Ne umut kalıyor geriye ne de akıl... Hepsi terk etmenin eşiğinde... 

Ve sonra yine de tasasız yaşamalı insan;
Geleceğe ait tek vaadi, güneşin yeniden doğuşuna inanmak olmalı.
Bazen bırakmak gerek yaşananlara dair ne varsa. Yaşanacaklar vardı bilirim, nice hayaller... Geçmişe sığdıramadıklarını kaldırıp hangi zamana koyar insan.
Yine de bıkmadan, usanmadan beklemek gerek aydınlığı, güneşin eşsiz parlaklığını göreceğin günlerin umuduyla yaşamalı... Pes etmeden, umutlarının önüne duvar örmeden hatta o duvarları yıkmaktan başlayarak beklemeli insan... 
Tıpkı 'Nazım' gibi, 'yetmişinde bile zeytin dikmeli'....

Gem vurma hayallerine, izin ver duyguların aksın kalbinden dudaklarına. Kaygılanma en güzel günlerin yarınlarında...