O Akşamüstü

Ben, firari bir yolcusuyum ardımın.
Bir kirpiğin ovuşturulduğundaki sızısıyım.
Yeniden söylenmesi güç bir cümlenin yankısıyım.
Çıtırtısından geçtim bir yaprağın, küçük bir damlanın yaydığı çemberin ortasındayım.
Kaçamak bakışın tedirginliğini, tam ensesinden yakaladım.
Hasretin yanık ezgisini doldurdum ciğerlerime.
Eski kokan plağın cızırtısında rastladım eskilerin gazellerine.
Bir çemberin oyasında okudum, ilanı aşkın romanını.

Ben, geldim, yamacına, gitmek zorunda kalanların.
Ben, gittim, bucağından, kalmaya mecbur olanların.
Nerede olmamam gerektiyse oraya vardım.
Huzursuzluğunu tattım aidiyetten yoksunluğun, eksikliğinde konakladım sıcak bir iç huzurun.

Perdesini araladım sonra, kırık koluna asılarak buğulu bir pencerenin.
Dirseklerimi soğuk mermere koydum, saçlarım sarıldı camın bir kenarına, dudağıma kırıntısı oturdu buruk tebessümün.
Yaşadığımı haykırırcasına dokundu omzuma; dirseğimin acısı, saçlarımın cama yapışan çizgileri, soğuğa sırtını veren omzum sonra...
Camın öteki yüzü, dik durmamı ima edercesine meydan okudu içeri girmesine müsaade etmediği rüzgara.
Duvara yansıyan perdenin gölgesi fısıldadı kulağıma; yanımda olamasalar da gölgesinin dahi huzur verdiği, varlığına sığındıklarımı.

O akşamüstü, bana yaşamayı öğütledi.
Bana yaşamdan misaller dizdi.
Bana hayatın iki yüzü olduğunu, o yüzlerle yüzleşmeden de bu hikayede bir sonraki sayfaya geçilemeyeceğini okudu.
Her renk başka bir notaydı.
Hepsini aynı anda çalmaya çalıştığımda sayfa siyaha boyandı.
Bir adımı atmadan ötekine geçtiğimde kırık adımlarım etrafa dağıldı.

O akşamüstü, sabrın ince ipliğini bileğime bağladı.
Hangi korku, hangi öfke, hangi sevinç dokunduysa yüreğime hepsini yükledi sırtıma.
Yavaşlattı belki ağırlıkları adımlarımı,
Ama o ağırlık bana sabrı öğretti, ince eleyip sık dokumayı işledi.

Sırtımda yüküm yokken koşarmışım meğer sadece, vardığım yer çıkmazmış başka sokaklara.
Gösterdi bana sırtıma binen her duygu, gerçek yaşamın yüzünü.
Ben, yeni bir yolculuğa çıktım, yol arkadaşlarımla, o akşamüstü..